Κρυφτό Συναισθημάτων

Πρόλογος

Λένε ότι κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή σου είναι είτε δώρο είτε μάθημα και δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω με αυτό.

Καθ'όλη την διάρκεια της ζωής μου έμαθα να πορεύομαι με αυτή την αντίληψη,να αγαπώ,να συγχωρώ και να προχωρώ καθώς κάθε άνθρωπος με μάθαινε και από κάτι.

Όμως πως μπορεί αυτό το αίσθημα συγχώρεσης να υπάρξει από μέρους μου για ένα άτομο που με έσπασε ολοκληρωτικά;

Για ένα άτομο που μου πήρε ό,τι είχα και δεν είχα;

Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει.Γιατί αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο δεν ήταν δώρο για μένα αλλά ούτε καν μάθημα.

Μόνο σκέτη πυρκαγιά ήταν που έκαψε τα πάντα μέσα μου και το μόνο που απέμεινε ήταν στάχτες.

Και από εκεί και πέρα ήξερα ότι δεν θα ήμουν ποτέ ξανά η ίδια.

Ζούσα ή καλύτερα επιβίωνα χωρίς κανένας να καταλαβαίνει την διαφορά.

Είχα μάθει να κρύβομαι καλά,θα μπορούσα να πω ότι αυτό ήταν ένα ταλέντο που είχα καταφέρει να το αναπτύξω σε έναν ικανοποιητικό βαθμό.

Ωστόσο στην ουσία ήμουν άλλο ένα μοναχικό άτομο.

Υπάρχουν δύο είδη μοναχικών ατόμων.Εκείνοι που αναλώνονται σε προσωρινές αγκαλιές και εκείνοι που επιλέγουν να παραμείνουν μόνοι τους για να μην αλλοιωθούν.

Και εγώ ανήκω στο δεύτερο είδος.

Δεν δεχόμουν να αναλωθώ προκειμένου να μην νιώθω μερικές στιγμές μοναξιάς.

Είχα συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου και δεν χρειαζόμουν καμία επιβεβαίωση.Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.

Εκείνος ανήκε στο πρώτο είδος.

Από την αρχή οι κοσμοθεωρίες μας φαινόταν ότι διέφεραν και φυσικά δεν άργησε να έρθει η σύγκρουση.

Ακόμη και η πρώτη μας συνάντηση ήταν από μόνη της μια σύγκρουση.

Έπεσε στην "παγίδα" μου και πίστεψε στον δυναμισμό μου όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να ζητά με θράσος αυτό που ήθελε εξαρχής.

Μια και μόνο νύχτα.

Τίποτα περισσότερο,τίποτα λιγότερο.

Το αίτημα του έγινε το προσωπικό μας στοίχημα και ήξερα ότι νικήτρια θα έβγαινα εγώ.

Αυτό που δεν ήξερα ήταν πως αυτός ο άνδρας,που το μόνο που επιδίωκε ήταν η ικανοποίηση του εγωισμού του,θα ανακάλυπτε τις στάχτες μου και όχι μόνο δεν θα τις σκορπούσε αλλά θα προσπαθούσε να τις κάνει να φαίνονται πιο όμορφες.

Όμως και οι δύο είχαμε μάθει να  κρυβόμαστε.Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Και θα ήταν πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από αυτό το κρυφτό συναισθημάτων...