Gizemli Güçler

4. Bölüm - James Williams

MULTİ: JAMES

Saat 3:50'yi gösterdiği sıralarda aşağıdan büyük bir kapının açılma sesi gelmişti. Bu gelişi her yerden tanırdım. James gelmişti...
Aşağı indiğimde kapının ardında durduğunu gördüm. Beni görür görmez hemen üstüme atladı.

'Beceriksiz! Bir işide becer be! Hep arkanı toplamaktan yoruldum!'

'Üstümden çekil de konuşabiliyim' dediğimde beni iterek boğazımı sıktı.

'Neyi konuşucaksın lan neyi? Nasıl kendini ele vermek üzere olduğunu mu?'

'Ee yeter be!' Diyip ittirdim hızlı bir şekilde cam masanın üzerine düştü ve masa kırıldı.

'LAN! HEM SUÇLUSUN HEM GÜÇLÜ ÖLDÜRÜCEM LAN SENİ!' Diye haykırdığında tekrardan üstüme atlayıp yumrukları ard arda atmaya başladı. En sonunda üstümden kalkıp doğruldu daha sonra ise koltuğa yayılıp oturdu.

'Bu da senin hoşbuldum' deme şeklin diyip güldüm.

O da 'Kes lan!' diyip hafiften güldü.
James'le aramızdaki bağ çok güçlüydü her ne kadar bunu ikimizde dışa vurmasak da birbirimize çok değer veriyorduk.

'Eee sende benimle okula gelicek misin?'

'Siktir git lan ordan tabiki gelmeyeceğim.'

'Sen bilirsin tüm eğlenceyi kaçırırsın' diyip sırıttığımda bana ölümcül bakışlar atıyordu.

•ALLİSON SMİTH•
Okul dolaplarımızın önünde durup dolabımdan ilk dersin defter ve kitabını çıkarırken arkamdan gelen Connor'u fark edebiliyordum. İçimden yanıma gelmemesi için bir sürü dualar etmiştim... Çünkü ona söyleyecek hiç bir lafım, açıklayacak hiç bir açıklamam yoktu.

'Allison?'

'Aaa Connor! Merhaba. Nasılsın? Konuşmayalı uzun süre oldu.'

'İyiyim sağol. Sen?'

'Ben de iyiyim, ya derse geç kalıcaz gitsek olur mu?'

'Olmaz! Olmaz Allison. Konuşmamız lazım artık. Aniden ayrılmak istediğini söyledin. Ailevi durumundan dolayı bir şey diyemedim. Şimdi senden bir açıklama istiyorum. Neden?'

'Connor bak, gerçekten nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.'

'Beni artık sevmiyor musun?'

'Aslında...Tam öyle değil.' İçimden bir sürü şey geçiriyordum. Şuan çok utanıyordum, kendime çok kızgındım. Aniden ondan hiç bir şey söylemeden ayrılmam çok yanlıştı. Onun karşısında sessiz kalmıştım, çünkü söyleyecek hiç bir şeyim yoktu.

'Ben gerçekten özür dilerim Connor, Ama söyleyecek bir şeyim yok. Çok özür dilerim.' Diyip koşarak sınıfa doğru yöneldim. Gerçekten çok utanmıştım ve bir daha onun yüzüne bakamayacaktım. Kendimi ağlamamak için çok zor tutuyordum... Gözlerimin dolmasına ramen kendimi bırakmamıştım. Hemen sınıfa girip sırama oturdum. Lucia hala gelmemişti. Lauren ise beni görür görmez hemen yanıma gelip oturdu.

'Connor dimi?' Dediğinde kafamı salladım.

'Allison bu senin suçun değil, eğer bir ilişkide mutlu değilsen o ilişkinin bitmesi en sağlıklı şeydir.'

'Connor'u çok üzdüm Lauren. O bana değer veriyordu bunun karşılıksız olmasını hiç istemezdim.'

'Zorla sevgi olmaz Allison, üzme artık kendini lütfen.'

'Ona gerçekten değer veriyordum Lauren, Ama şuan...şuan'

'Tamam, ben biliyorum seni. Takma artık kafana olmuyorsa olmuyor.'