Solmuş Papatyam

Olmuyoruz.

Nasıl hissetmem gerektiğini bilmiyorum. Gerçekten yoruldum. Evet gülü seven dikenine katlanır ama ben daha gülü göremedim ki, burası dikenli çalı diyip pes ediyorum artık.

Üzerime iki kişilik yük alıyorum, kendi rolum heriç senin rolünü de ezberliyorum bu tiyatroda.

Evet çok seviyorum ama benim sevgim tek başına yetmiyor artık.

Naptın bana böyle, seni seven kalbime ne yaptın?

Ayna karşısına geçip soruyorum kendime "Sen bunu mu hak ediyorsun?" diye. Ben bunu mu hak ediyorum, sürekli içime atmayı mı?

Bu küçük bedenim, kocaman kalbim çok yoruldu seni taşımaktan.

Verdiğim değerin aynısını beklemiyorum, ama en azından bir nebze olsun değer versen sevsen beni biraz, asla pes etmem.

Sevgimin, çabamın boşa gitmesi o kadar çok üzüyor ki beni. Sırf sevgimden o kadar çok şeye göz yumdum ki ben bunların yarısını yapsam asla affetmezsin beni.

Sensiz yapamam demiyorum ama keşke sensiz olmak zorunda kalmasaydım.

Bir bardağı taşıran da son damla değil midir? O bardağı son damlaya kadar sen doldurdun, şimdi bu son damlaya bu kadar basit bakma.

Seven gitmez diye bir şey yok. Seven sevilmediği yerden gider. Sevgisi zarar gördüğü için, yıprandığı için gider. Ve en zoru severken gitmek zorunda kalmak.

Seni çok seviyorum ama beni buna mecbur bırakıyorsun. Aşk her şeyin üstesinden gelemiyor.

Seni çok seviyorum ama sen beni sevmiyorsun. Ve inan bana bu sensizlikten daha zor.

Biz olmuyoruz.

-Nida Yıldırım.