•{🌻Step siblings|Marcus and Martinus🌻}•

•Chapter 11•

Μέχρι που ήρθε..Η πρώτη μέρα του σχολείου.Ταντανταννν..
*Σκιπ κάποιες βδομάδες δηλαδή στη πρώτη μέρα του σχολείου*
Ξύπνησα από το άθλιο ξυπνητήρι το οποίο τώρα είναι στο πάτωμα κομματιασμένο.Δεν φταίω εγώ,το χέρι μου φταίει.Η ώρα είναι 6:30 και η ώρα 7:05 πρέπει να είμαι έτοιμη επειδή οι γονείς μας και ο αδερφός μου*αν δεν θυμάστε τον λένε Άλεξ και είναι 10 χρονών😂* θα έρθουν σε μια βδομάδα από την εξοχή και έτσι θα πρέπει να πάω με το λεωφορείο.Ευτυχώς που υπάρχουν και τα αδέρφια μου.Έτρεξα στο μπάνιο αλλά η πόρτα ήταν κλειστή.Μόλις την κτύπησα, άνοιξε και ήταν ο Μαρτίνους.
(Τ):Καλημέρα.Πότε ξύπνησες;
(Βερ):Πριν απο λίγο.
(Τ):Λες και δεν το ήξερα.*είπε λίγο ψυθιριστά*
(Βερ):Τι;
(Τ):Τίποτα..λέω..Πάω να ετοιμαστώ
Και πήγε στο δωμάτιο του.Εγώ μπήκα και έκανα ένα "γρήγορο" ντους.Έτσι νόμιζα.Πήγα στο δωμάτιο μου και..Η ώρα ήταν 6:55.Και δεν είχα ετοιμαστεί..Φρίκαρα και άρχησα να φωνάζω από τον πανικό μου μέχρι που κάποιος κτύπησε την πόρτα.
(Μ):Καλημέρα..Ο Μάρκους είμαι.Είσαι έτοιμη;Πρέπει να φύγουμε σε λίγο..
(Βερ):Ν-ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΕΤΟΙΜΗ..ΔΗΛΑΔΗ..ΠΕΡΙΠΟΥ..
(Μ):Κατάλαβα..
Τελοσπάντων,έφυγε και εγώ όσο πιο γρήγορα μπορούσα,
Μόλις ετοιμάστηκα,:

(Τ):Βερόνικα είσαι έτοιμη;
(Βερ):Έρχομαιιι..
Πήρα την τσάντα μου και έτρεξα κάτω στο σαλόνι...Βγήκαμε έξω,κλειδώσαμε και περπατήσαμε μέχρι την στάση του λεωφορείου μας.Αγχώθηκα για το πως θα ήταν το σχολείο.Λίγα λεπτά μετά,ήρθε το λεωφορείο.Μπήκαμε μέσα και είδαμε ένα χάος.Όλοι φώναζαν και πέταγαν πράγματα.Είδαμε την Ευτυχία που καθόταν στην δεύτερη σειρά*αν καταλάβατε*και έβριζε δύο αγόρια από πίσω.Έκατσα δίπλα της και ο Μάρκους με τον Μαρτίνους μπροστά μας.Ενώ μιλούσα με την Ευτυχία,κάποιος μου τράβηξε τα μαλλιά μου.Γύρισα και είδα το αγόρι που καθόταν πίσω μου με μίσος σε φάση θα σε σκοτώσω αλλά εκείνος γελούσε.Σκέφτηκα πολύ σοβαρά να αρχίσω να φωνάζω λες και βγήκα απο ψυχιατρείο αλλά δεν ήθελα να με βγάλουν όλοι τρελή.Ο Μαρτίνους φαίνεται,κατάλαβε τι έγινε και γύρισε πίσω.
(Τ):Αν τις ξαναπειράξετε δεν θα βγείτε ζωντανοί από εδώ μέσα.
Και μετά απ'αυτό ούτε που μας άγγιξαν.ΧΕΧΕΧΕ ΤΩΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΜΟΥ.🙃
(Μ):Βερόνικα;Βερόνικα είσαι καλά;
(Βερ):Εε ναι γιατί;
(Μ):Φτάσαμε..
(Βερ):ΩΡΑΙΑ.
Μόλις κατεβήκαμε ο Μάρκους και η Ευτυχία προχώρησαν και εγώ έμεινα πιο πίσω με τον Μαρτίνους.Αγχώθηκα περισσότερο μόλις είδα όλους τους μαθητές στην αυλή.
(Τ):Νομίζω πρέπει να ηρεμίσεις λίγο.
Μου έπιασε το χέρι και προχωρούσαμε μαζί.Σχεδόν όλοι μας έβλεπαν περίεργα,αλλά ο Μαρτίνους μου έσφιγγε το χέρι περισσότερο και ηρέμησα κάπως.
Μια παρέα με αγόρια φώναξαν στον Μαρτίνους.Εκεί ήταν και ο Μάρκους με την Ευτυχία.Απ'ότι κατάλαβα ήταν φίλοι τους.Τους γνώρισα όλους,και φαίνονταν πολύ συμπαθητικοί.Μετά από λίγα λεπτά που  κόντεψα να πνιγώ απ'τα γέλια,παρατήρησα πως μια παρέα από αγόρια και κορίτσια πιο δίπλα μας έβλεπαν περίεργα.Εκεί ήταν και ο Μάριος.Μόλις το είπα στον Μαρτίνους ήρθαν δίπλα μας και τα αγόρια αλλά και τα κορίτσια.Ο Μαρτίνους πήγε μπροστά μου και τους ρώτησε τι ήθελαν.
(Μάριος):Απλά ήρθαμε να χαιρετήσουμε.Γεια σου Βερόνικα.
(Βερ):Εμ..γ-γεια;
(Μάριος):Τι;Δεν σε αφήνει ούτε να μου μιλάς;Τόσο έσκασε από την ζήλια του;Γιατί τον νοιάζει αφού είναι αδερφός σου;
(Τ):Είσαι ηλίθιος;Δεν είμαι καν αδερφός της....
Γειά σαςς.Ξέρω πολύ περίεργο που ανέβασα τόσο σύντομα😂Μπορείτε να μου πείτε πλιιιζ πως φεύγω τις ιστορίες από την αρχειοθέτηση για να τις βάλω στη βιβλιοθήκη;😞