"Taehyung ağlıyor." dediler. Düşünemedim o an, beynim bana tek bir yönde gitmem gerektiğini emretti; ayaklarım da beynimin sözünü dinledi. Koştum ona doğru. "Bebeğim." dedim. Feryat ediyordum ancak yüreğimden sızan o katlanılmaz acıyı o fark etmesin diye göz ardı etmeye çabaladım. Tek odak noktam o olacaktı. Yanına vardığımda arkası parlak aya dönüktü. Ayın çocuğu ay manzarasına sırtını çevirmiş ağlıyordu. Kollarım boynuna dolandı, varlığımı hissettirmeye çalıştım ona. Buradayım, diyordum sözcükleri kullanmadan. Yumuşak saçları boynumu okşarken sarmaladım onu arkasından.
Denizin dalgaları kendi melodilerini çalarken kulaklarımıza, ben de ona fısıldadım. "Taehyung," dedim. "Ağla." Acıları bize şarkı söyleyen dalgalara karışsın, uzaklaşsın istedim. İçinde gözyaşlarını tutmasın, ona yük olmasın istedim. "Jimin katlanamıyorum." dediğinde benim içimdeki ağırlık katlanmıştı. Şimdi ben de katlanamıyordum. "Buradayım." derken güvendiği yer oluyordum, güvenli yeri oluyordum. Onu sararken kırılgan bedeninin gerçekten de acılar içinde olduğunu sezebildim. Sanki cefası tenine yansıyordu, buz gibi olmuştu. İçine gizlediğim desteğimle öpücüğümü omzuna kondurdum usulca. Gökyüzünün altında yıldızları tenine dizer gibi tekrar öpüyordum omuzlarından. Acısını almak ister gibi, gözyaşlarında birikmiş hüznü dalgalara karıştırır gibi, trajedisini mırıldanan müzik kutusunu ayaklarımla ezer gibi, kederini ve sıkıntısını bir bulut yapıp yağmurlarla yok eder gibi, aramızdaki bağa güçlü bir düğüm daha atar gibi.
Yalnız değildik ama sadece ikimiz vardık. İkimiz içindik.
Ruh eşim, ruhumun eşi. Güneşim, ışığım, ayım, yıldızım. Evim, dünyam, galaksim, evrenim. En sevdiğim, en içim. Taehyung'um.
