Dreaming of You(HIATUS).

Chapter 11 - This is Me

Wala akong pakealam kung kamuhian ako ng buong mundo. Who cares?!? Diba?!? I am the captain of my life. I lead my way. And no one can dictate me for doing this and that. Kung hindi nila maatim ang pagka mataray ko at pagka prangka ko then have it their way. It’s their problem to deal with it. ayoko ng mga taong plastic. Kaya wag niyo akong bigyan ng ganyan or else you’ll face hell. If you really know my true worth, then you can accept me for who I am.

“It’s better to be hated with WHAT YOU ARE than to be LOVED with WHAT YOU ARE NOT. “

Yan ang prinsipyo ko sa buhay simula nung pangyayaring yun. At sa lahat ng mga tao sa mundo, tanging si Leonard lang ang nakakaintindi sa akin. Kaya naman I gave my best shot para hanapin at sundan siya rito. After so many years, I have reunited with my first love. Then malalaman ko na lang from his diary that this insensitive and slut girl is slaving my Leo. Bakit ano bang meron sa babeng yan?!? Napakalayo ng hilig nila tapos hindi niya naiintindihan ang mundo naming ni Leo. And what I really hated the most of her is her statement not just on Leo but for all of us computer geeks:

“WALANG IBANG ALAM KUNG HINDI ANG MAGBABAD SA LAPTOP NIYA AT MAGLARO NG GAMES O KAHIT ANO!!! WALA SIYANG PAKIRAMDAM AT WALA SIYANG PAKIALAM SA MUNDO KAHIT NA GUMUNAW PA ITO!!!”

Nakakainis siya!!! Hindi niya alam na may nasasaktan na siya sa mga sinasabi niya. Kung makapagsalita niya akala mo hindi pareho ang situation niya sa amin. Isa siyang otaku, isang weird na ugali rin kung ikokompara sa “NORMAL” na ugali o hilig na isine set ng society. Can’t she just respect our passion?!? Malaki ang naitutulong ng mga tulad naming sa mundong ito. Kung hindi dahil sa amin, walang internet, walang Iphone, IPAD, o kung anu-ano pang technology para maging mas Masaya at mas maging convenient ang pamumuhay ng mga tao sa mundo. Naiinis talaga ako, nakakasuka!!! Para sa akin isa siyang impaktang diyosa na nagtatago sa mukha ng isang inosenteng babae pero ang baho ay nasa likod ng mala maskarang mukha.

Maya maya pa, nakita ko si Leonard na papalapit sa akin. Ang impakta naman na yun umalis na. buti nga. ayoko siyang Makita. Nakakasuka ang pagmumukha niya. PLASTIC.

“Nica, sorry natagalan ako. Tara kain na tayo.”

“Sige Leo.”

Maya- maya pa, kumain na kami ng late lunch naming habang nagkwekwentuhan tungkol sa bagong project na gagawin naming sa software company na nag assign sa amin ng panibagong project.

“Nica, anong naiisip mo para sa project na gagawin natin?!?”

“Hmm, ano nga ba. Ah!! Para hindi na mahirapan ang mga librarians sa pag aasign ng mga locations sa libro at sa paghahanap kung ang libro ba ay may sira o hindi, naisip ko na pwede tayo gumawa ng locator sensor o di kaya gumawa tayo ng blueprint ng mga library tapos I program natin using GPS ang mga locations nila para pag nasa maling location sila mag aalarm yung device indicating na maling shelf yung libro, at mag a activate ang code niya kung nasaan dapat ang shelf num ng nasabing libro.”

“I see. Maganda yang naisip mo. Pero I think mukhang mahihirapan tayo. But it’s a very challenging idea and I like it. I know mahihirapan tayo at baka matagalan tayo ng sobra para sa project nay an but are you willing to finish it?!?”

“OO naman!!! Ako pa ba ang tinatanong mo?!? Para saan pa at naging computer geek ako kung hindi ko kayang I solve yan!!!” then he smiled at me.

“That’s what I like about you. Palaban. Hindi umuurong sa unos ng buhay. A strong woman indeed. So it’s a deal.  Kelangan nating matapos ang project na ito.”