Rim on hogwarts

Hoofdstuk 5: Zenuwen.

Het was vrijdagmiddag, De lessen waren net afgelopen. Ik en Robbie liepen richting ons favoriete plekje in het kasteel: De bibliotheek. Robbie ging wat lezen in een boek waarvan ik niet kon zien wat het was en ik ging oefenen met wat spreuken:
Ik nam een plantje die we hadden gekregen bij proffesor Flitwick om herbivicus te oefenen: "herbivicus! Herbivicus!!" Ik richte mijn stok op het plantje en het begon als een gek te groeien. Ik sprak gauw een verkleinspreuk uit en het plantje slonk weer. "Yes! Ik heb hem onder de knie." Dacht ik. En op dat moment kwam een 2de jaar ravenclaw naar me toe en zei: "Hey, die spreuk zag er goed uit! Kan je me misschien helpen met wat aanvalsspreuken? Ik vind niemand om mee te oefenen.." "Tuurlijk! Ik ben Rim trouwens" zei ik "Stacy." Zei het meisje.
"Welke spreuken moet je kunnen?"
" Maar 4 spreukjes:
De Boe-noch-Ba-bezwering, Levicorpus,Pertrificus totalus en Tarantallegra". "Ik doe ze eerst wel voor en dan doe jij ze op mij. Oke?" "Fijn" zei Stacy. Stacy ging recht tegenover mij staan en pakte haar toverstok (Een prachtige beukenhouten staf die vrij kort was). "Mooie staf is dat! Wat voor een is het?" Vroeg ik. "Beukenhout,20 cm en kelpiehaar. Gekocht bij Olivander" zei Stacy. Ik nam ook mijn stok erbij, richt hem op Stacy en sprak de spreuk uit: "Snaternix!". "Wi....suwusuekqlx....." brabbelde ze "finite" en de spreuk werkt uit. Vliegensvlug spreekt zei nu ook de spreuk uit en ik brabbel en brabbel totdat ze de spreuk ongedaan maakt. "WoW. Super gedaan!" Zeg ik "Volgende! Levicorpus!!!!!!!!!" Het meisje hangt opeens ondersteboven aan haar enkel en ik zet haar na een secondje of 5 weer terug op haar voeten. "Ik ben een beetje duizelig" kreunde ze. Na een tijdje ga ik door met duelleren en keer op keer deed ze de bezweringen goed. Toen we klaar waren bedankte ze me en ik keek naar Robbie en seinde dat we moesten gaan.
Het was al bijna tijd voor de grote wedstrijd om 17:00 en ik werd met de minuut zenuwachtiger. Rob en Thomas praatte me wat versiertrucs in waarvan ik wist dat ze op Luna geen effect hadden. Vandaag was de dag dat ik het haar wilde vertellen. Ik telde de seconden af tot de wedstrijd.
16:00 : nog 1 uur! Ik had bedacht dat ik gewoon mezelf moest zijn en het er gewoon eruit moest gooien
16:15 : nog 45 min. Wat nou als het fout gaat....?!?!?!?
16:30 : nog 30 Min. Houd ze wel van me?!??!?!?
16:45 : Ik moet Luna gaan ophalen! Diep inademen en gaan!

We hadden afgesproken dat ik Luna in de leerlingenkamer van Ravenclaw op kwam halen. Ik kwam aan in de prachtig blauw met zilver belegde kamer en daar zat Luna dan: in een Ravenclaw uniform met een roos in haar haren. Wat was ze toch mooi!!! Diep verdiept in een boek zat ze daar.
Ik raapte al mijn moed bij elkaar en zei: "Hoi Luna! Kom je naar de wedstrijd?"
"Wat???? Helemaal vergeten... wat ben ik toch een domkop!" "Valt wel mee" zei ik gauw. "Ik moet me even gauw opfrissen Rim. Is dat erg?" Zei Luna "Geen probleem hoor! Neem je tijd"
"Dankjewel Rim! Wat ben je toch aardig!". Na een tijdje kwam ze helemaal fris en fruitig naar buiten en zei: "Daar gaan we dan, Net op tijd." We liepen samen richting het zwerkbalveld praatte onderweg over onze levens. Toen ik begon over mijn moeder (Een niet-magische vrouw) kromp Luna ineen. "Wat is er Luna? Heb ik iets verkeerds gezegd?" Vroeg ik "Nee...Nee...Het ligt niet aan jou" en toe vertelde ze dat haar moeder was overleden toen een van haar experimenten mislukte en dat ze daar soms wel eens verdrietig over is. "O wat erg..... Luna, had dat meteen gezegd." "Dankje dat je er voor me bent Rim. Je bent een geweldige vriend" zei ze blij, En ik voelde een bijzonder aangenaam gevoel. "Laten we het nu maar over leuke dingen hebben" lachte ik en we kletste gezellig door todat we de tribune waar meer Ravenclaws zaten opkrabbelde.