ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Κεφάλαιο 15

Η Χριστίνα άρχισε να χτυπιέται για να ξεφύγει από την αγκαλιά του Αλέξη χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνος  την κρατούσε σταθερά και κατευθυνόταν σε κάτι μαρμάρινες σκάλες στο  βάθος του διαδρόμου. Όταν εκείνη άρχισε να σπρώχνει με δύναμη το στήθος του άκουσε τη φωνή του στο αυτί της : " Σταμάτα να χτυπιέσαι γιατί αν σε αφήσω και πέσεις θα χτυπήσεις." Για να την πείσει για τα λεγόμενά του έκανε οτι την αφήνει από τα χέρια του και εκείνη αρπάχτηκε από τους ώμους του.

Την πήγε σε ένα δωμάτιο του επάνω ορόφου. Ήταν μικρότερο από το σαλόνι με το τζάκι  στον κάτω όροφο αλλά είχε και εκείνο ένα τζάκι  και ένα μεγάλο διπλό κρεβάτι με ουρανό έπιανε μεγάλο μέρος του χώρου.

Εκείνος την άφησε προσεκτικά να πατήσει κάτω και είπε:  " Αυτό θα είναι για την ώρα το δωμάτιό σου."

"Όχι δεν θέλω να μείνω εδώ. Θέλω να επιστρέψω σπίτι μου." Είπε με πείσμα.

" Σου εξήγησα οτι εδώ είναι το σπίτι σου εκτός και αν εννοείς το σπίτι του Νέστορα, του παππού σου. Αν θέλεις μπορείς να πας εκεί να μείνεις."

"Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Μην κάνεις τον χαζό."  Τα μάτια της πετούσαν σπίθες θυμού.

Ο Αλέξης έπιασε το χέρι της και την έβαλε να καθίσει πάνω στο κρεβάτι: " Το καλύτερο που έχεις να κάνεις αυτή την στιγμή είναι να καταλάβεις οτι από εδώ και πέρα, εδώ είναι το σπίτι σου.  Είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψεις στην γη ακόμη και να ήξερες ακριβώς το σημείο που βρίσκεται η πύλη. Η ενέργειά της δεν αρκεί πάντα για να μεταφερθεί κάποιος αλλιώς θα είχαμε περάσει για να σε βρούμε, πολύ καιρό πριν. "

Η Χριστίνα δεν μπορούσε να πιστέψει τίποτα από αυτά που της έλεγε αλλά κατάλαβε οτι δεν θα είχε νόημα η συνεχής αντιπαράθεση μαζί του. Δεν απάντησε.

"Καταλαβαίνεις τι σου λέω;" Επέμεινε εκείνος ενώ η Χριστίνα έμεινε πεισματικά σιωπηλή σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά στο στήθος της και κοιτάζοντας το πάτωμα μπροστά της.

"Καλά λοιπόν, σε αφήνω να ξεκουραστείς. Αν θέλεις οτιδήποτε φώναξε την κοπέλα απ'έξω."

Μόνο όταν εκείνος βγήκε από το δωμάτιο η Χριστίνα σήκωσε το κεφάλι της και άρχισε να σκέφτεται πως θα μπορούσε να ξεφύγει από όλον αυτό τον εφιάλτη.

Ο Αλέξης βγήκε προβληματισμένος από το δωμάτιο. Η γυναίκα του υπηρετικού προσωπικού περίμενε έξω από την πόρτα. Στράφηκε προς το μέρος της : " Να είσαι σε ετοιμότητα για ότι χρειαστεί και αν συμβεί οτιδήποτε περίεργο ενημέρωσέ με."

Η μεσήλικη γυναίκα χαμήλωσε το κεφάλι της και πήρε πάλι τη θέση της δίπλα στην πόρτα.

Στην μεγάλη αίθουσα ακροάσεων ο Κωνσταντίνος, ο Άρης και ο Νέστορας περίμεναν αμίλητοι την επιστροφή του βυθισμένοι ο καθένας στις σκέψεις του. Ο Νέστορας και ο Άρης είχαν καθίσει στις καρέκλες μπροστά από τον Κωνσταντίνο. Μόλις τον είδαν να μπαίνει, ο Νέστορας σηκώθηκε όρθιος: " Που είναι η Αυγή;"

" Πρέπει να της δώσουμε το χρόνο που χρειάζεται για να προσαρμοστεί."

"Θα την πάρω στο σπίτι μαζί μου. Το γνωστό περιβάλλον ίσως της θυμίσει κάτι από το παρελθόν." Είπε ο μεγάλος άντρας.

"Νέστορα, αυτή την στιγμή η Αυγή δεν γνωρίζει κανέναν άλλο εδώ εκτός από εμένα. Πιστεύεις οτι θα ήταν σωστό να της προσθέσουμε επιπλέον άγχος, αναγκάζοντάς την να έρθει σε ένα άγνωστο περιβάλλον γεμάτο από άγνωστους ανθρώπους; Δώσε της λίγο καιρό. Αργότερα θα θελήσει μόνη της να σε ακολουθήσει για να γνωρίσει τα μέρη που έζησε η μητέρα της."

Ο Κωνσταντίνος ήταν ο επόμενος που μίλησε: " Νομίζεις οτι η μνήμη της θα επιστρέψει ποτέ; και αν δεν επιστρέψει, αυτό θα επηρρεάσει τις ικανότητές της;" Στα τελευταία του λόγια τα μάτια του στράφηκαν στον Νέστορα.

Ο Αλέξης απάντησε αμέσως : "Δεν ξέρω αν η μνήμη της θα επιστρέψει αλλά κάποιες αναμνήσεις της φαίνεται να εμφανίζονται σποραδικά."

Ο Νέστορας είπε σκεφτικός χαιδεύοντας την γενειάδα του :"Ισως το γεγονός οτι βρίσκεται εδώ, να ενεργοποιήσει και πάλι την μνήμη της. Οι μνήμη είναι πολύ σημαντική για εμάς, γιατί πολλές από τις ικανότητές μας βασίζονται στην πολύ βαθιά μνήμη. Αν η Αυγή δεν κατορθώσει να διορθώσει την μνήμη της, πολύ φοβάμαι για το μέλλον. Ακόμη και η τελετή που θα ενεργοποιήσει τις ικανότητές της  δεν ξέρω αν θα μπορέσει να αποδώσει."