MAFYA BOZUNTUSU

B-2

Şu an hayatımın en kötü gününü yaşıyor olabilirdim, sanki bir kabus görüyördum. Eğer şu an bir kabus görüyörsam bu kabustan uyanmak için herşeyi yapardım, ama biliyordum ki bu kabus değildi, biliyordum ki bu hayatın acı gerçeğiydi ve bu adamda acı gerçeğimin habercisiydi.

"Sen ne dediğinin farkında mısın, bak bu şakaysa eğer hiç komik değil, lütfen bunun şaka olduğunu söyle bana," sesim yalvarır gibi çıkmıştı. Bir umut bunun doğru olmadığını söyler diye düşündüm. 

"İster kabul et, ister etme bu sana kalmış birşey. Ama benden sana tavsiye, ne kadar erken bunu sindirirsen senin için o kadar iyi olur."

Bunu söylerken yüzü kaskatıydı. Nasıl böyle duygusuz olabilirdi bir insan? Başım dönmeye başladı. "Sen, sen hayatımda gördüğüm..." gerisini getiremedim, sözler boğazımda düğümlendi. Hiçbir şey beni bu kadar üzemezdi. Gözümden bir damla yaş süzüldü, yere oturdum. Biliyorum, şu an tanımadığım bir adamın önünde ağlamam hiç hoş değildi. Ama şu an bunu düşünemiyordum bile, şu durumda önemsemem gereken son şey bile değildi. 

"Ağlamanı bitir ve otur, sakinleşince sana herşeyi anlatacağım. Yeter ki sesini kes."

Ne anlatabilirdi, Annemin benden gizli böyle birşeyi yapma nedenini nasıl açıklayabilirdi ki bana? Ayağa kalkıp koltuğa oturdum. 

"Tamam, sakinim şu an. Merak ediyorum ne anlatacağını, bunun nasıl mantıklı bir açıklaması var, bana anlatır mısın?"

Gelip karşıma oturdu. Bir süre sessiz kaldıktan sonra konuşmaya başladı.

"Tamam, anlatayım kısaca. Annen ve amcam çok uzun zamandır tanışıyorlar, birbirlerine aşık olmuşlar işte. Bu birliktelikten benimde haberim yoktu o aralar. Ben de birkaç ay önce öğrendim. Aniden evlenme kararı vermişler işte, olay bu. Açıkçası bu olaylar beni ilgilendirmiyor. Bu amcamın ve annenin kararı, ve başka kimseyi ilgilendirmez. Buna sende dahilsin. O yüzden artık ağlamayı bıraksan iyi edersin. Çünkü sen ağlayınca olaylar geri değişmiyor, onlar evlendiler ve mutlular. Anneni gerçekten seviyorsan onun için ağlamak yerine mutlu olursun. Benim burada olma sebebim de bu işte, annen bunu açıklamaktan çekiniyordu ve balayındayken senin yalnız kalmanı istemiyordu ve bu yüzden beni buraya gönderdiler. Başka bir nedeni yok."

"Annem benden bunu nasıl saklar? Geç de olsa fark ettim, ben annemi hiç tanımamışım. Yıllardır hep bana dürüst davrandığını düşündüm, ama hep yanılmışım. Bir haftadır annemle ilgili o kadar çok şey öğrendim ki, bunlar canımı acıtıyor. Annem benim bütün güvenimi hep sarstı." Bunları söylerken gözüm sehpanın üzerindeydi, şok geçirmiş gibiydim. Karşımdaki adam ofladı.

"Boşuna duygusallık yapıyorsun, bu onların arasında bir şey. Az önce dediğim gibi bu bizi ilgilendirmez, kabullen artık şunu."

"Hayır, senin tersine bu beni ilgilendirir, ben her zaman annemle dost gibiydim. Ona her zaman samimi davrandım, bütün sırlarımı anlattım. Eğer senin dediğin gibi uzun zaman olduysa annem bunu nasıl saklamayı becerdi, hâlâ anlamıyorum?"

"Bak, evlilikleri yeni gelişen birşey. Ama uzun zamandır seviyorlarmış işte, neyini anlamıyorsun olayın kızım? Artık duygusallığın bitsin! Böyle ağlaman sinir ediyor beni, bebekler bile bu kadar çok ağlamıyordur."

Bu adam neden bu kadar duygusuzdu? İstediğim gibi davranmama dahi laf ediyordu. En iyisi onu gönderip daha sonra rahatça istediğim gibi davranırdım.

"Haklısın, doğru söylüyorsun. Ağlamakla elime hiçbir şey geçmez, artık ağlamayacağım. Sen istersen artık gidebilirsin, ben gerçekten iyiyim."