AĞA [TAMAMLANDI]

elli sekiz | Sessizlik |

▬▬▬

| B Ö L Ü M 58|

Korku bir kere salındı mı yüreğe, orada hükümran olurdu. Özerkliğini kurup terör estirirdi insan evladının yüreğinde. İşte tam da böylesine bir olayın pençeleri arasında kalakalmıştı Deran.

Korkusu had safhadaydı. Afran'ın hızla fırlamasını büyük bir telaşla izlerken o da elinden geldiğince hızlı bir şekilde ilerlemeye çalıştı. Eli karnına gittiğinde dudakları titredi. Gözleri yaşlar ile dolarken, tüm tüylerinin diken diken olduğunu fark etti.

Nihayet üst kat balkonuna ulaştığında Mustafa'nın kucağındaki kardeşini gördü. Ciğerinden duman tütmeye başladı o an. Korkusu somutlaştı. Gözlerinden gözyaşları birer birer dökülmeye başladığında yutkunamadı.

"Ne oldu?" diye soran Afran'dı.

Tam o anda tüm ev ahalisi oraya gelmişti. Mustafa'nın korkusunun tadını hissedebilmişti kadın. Ciğerleri sökülüyordu sanki, öyle bir acı sarmalamıştı ki dört bir yanını. Kardeşi ve daha doğmamış evladına bir şey olur ise mutsuzluğa boğulurdu kadın. Hayat renklerini yitirir, kimsesizliğe gömülürdü.

"Kanaması var, hastaneye yetiştirmeliyim."

Telaşı gözle görülür seviyedeydi adamın. Eşine ve evladına bir şey olacak korkusuyla sarmalanmıştı. Gözleri yaşlar ile dolmuştu lâkin yine de kendine hâkim olmak için tüm gücünü kullanıyordu.

"Ben sürerim arabayı," diyerek önden atıldı Afran.

Onlar hızla merdivenlerden inerlerken tutunabileceği bir yer aradı Deran. Hazal'ın hıçkırıklarında yitirmişti o an aklını.

Onun, "Evladım!" haykırışlarında yitmişti.

Yeşeren tüm umutlar yerini siyaha çalan bir gökyüzüne bırakmıştı sanki o an.

"İyi misin, Deran Yenge?" diye soran Lorin'i işitmişse de cevaplayamadı.

Konuşabilecek kadar iyi hissetmiyordu kendini. Geniş balkondaki sedire oturup derin derin nefes aldı yalnızca.

"Biz de gidelim, yengemin koluna gir sen Lorin." Diyerek hızla merdivenlere yöneldi Özcan.

Lorin ise büyük bir dikkatle Deran'a destek olarak kaldırdı onu oturduğu yerden. Beraber yavaşça aşağıya indiler. Kapının önünde bekleyen Özcan'ın arabasına bindikten sonra sıtmalı bir yolculuk başladı onlar için.

Konuşamıyordu kadın, duymuyordu da. Aylarca tedavi olmuştu. Aylarca evlat hasreti çekmişti. Tüm umutlarını yitirdiği an aldığı müjdeli haber ile havalara uçmuştu ama nafile...

Kader bir yerden verdiğini hep başka yerden almaz mıydı zaten?

Varlığı da yokluğu da imtihandı her şeyin ne de olsa.