Ωραία Δημήτρη.
Ωραία. Σήμερα θα ξεκαθάριζε με το παρελθόν της.
Κάθεται στο κρεβάτι και φορά τις ψηλοτάκουνες γόβες.
Παίρνει στα χέρια της τα παυσίπονα και βάζει στο στόμα της δυο χάπια.
" Θα είναι μεγάλο το βράδυ.."
Σηκώνεται πάνω και κοιτά τα μαλλιά της. Δεν θέλει να χάσει άλλο χρόνο. Τα γυρνά ανάποδα τα δίνει όγκο με τα χέρια της και τα ξαναγυρνά με δύναμη μπροστά.
"ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΓΑΜΩΤΟ.ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ"
Κοιτά το είδωλο της. Είναι η ίδια. Τα μάτια της, οι καμπύλες του σώματος της. Είναι η ίδια γυναίκα που ήταν στα δεκαοχτώ. Κοιτάει τα μάτια της. Βαμμένα δείχνουν άγρια. Κοιτά στο βάθος των ματιών της.
"Αλλά τόσο διαφορετική " ψιθυρίζει στην προκλητική γυναίκα.
"Να πας στον πατέρα σου..να ησυχάσει το κεφάλι μου.." ακούει μια μπουνιά στην πόρτα και μετά ηρεμία.
Περπατά ως την πόρτα με τα ψηλοτάκουνα της πέδιλα. Ξεκλειδώνει με ηρεμία .
Τον κοιτάζει.
Ο Αντρέας πάει να πει κάτι θυμωμένα αλλά στη στιγμή πισωπατά με έκπληξη.
Η κοπέλα μπροστά του..
Η κοπέλα μπροστά του είναι η Χαρά Μαρίνη, είναι η γυναίκα που χάζευε για ώρες στις φωτογραφίες, όταν ακόμη μάζευε δυνάμεις για να επιτεθεί στον πατέρα της.
Η εντυπωσιακή γυναίκα των φωτογραφιών..σχεδόν την είχε ξεχάσει αυτή την εικόνα..η Χαρά που γνώρισε γυρνούσε πάντα με φόρμες , αχτένιστη..ήταν πολύ όμορφη ..αλλά..αυτό που βλέπει..τον ξεπερνάει.
"Τι σκατά.." της λέει και περνά το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά σαστισμένος.
"Δεν σε πειράζει υποθέτω που θα βγώ..ακολουθώ τις συμβουλές σου..είχες δίκιο την ξέρω αυτή την πόλη" του λέει ειρωνικά και μισανοίγει τα χείλη της. Τον βλέπει να την κοιτάει απο πάνω ως κάτω. Του χαμογελά γοητευτικά.
"Σου αρέσει υποθέτω αυτό που βλέπεις Αντρέα?"
"Ε?" της απαντά αμήχανα και την βλέπει να τον προσπερνά.
"Είσαι..δείχνεις..είσαι πολύ.." ακούει τον εαυτό του να μιλάει αποδιοργανωμένα. Δεν το περίμενε αυτό το θέαμα. Νόμιζε πως είχε κλειστεί εκεί μέσα και έκλαιγε. Κακώς το σκέφτηκε αυτό βέβαια. Η Χαρά δεν είναι σαν τις γυναίκες που έχει γνωρίσει. Είναι απρόβλεπτη.
"Μην με περιμένεις θ' αργήσω.." την κοιτά απο πίσω και για μια στιγμή κάθεται ακίνητος. Μονάχα μια στιγμή.
Γιατί την επόμενη..ξεκίνησε να τρέχει στο δωμάτιο και να ντύνεται.
Πρέπει να την προλάβει. Δεν μπορεί απλά να φύγει απο αυτόν..
"Και που σκατά νομίζει οτι πάει έτσι ντυμένη?" μουρμούρισε ο Αντρέας καθώς έβαζε βιαστικά τα παπούτσια του.
Η επιστροφή της Χαράς
Start from the beginning
