ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Κεφάλαιο 5

Η Χριστίνα πάτησε το κουμπί στο κλειδί του αυτοκινήτου καθώς το πλησίαζαν και οι πόρτες ξεκλείδωσαν. Ο άντρας ξαφνιασμένος το κοίταξε επιφυλακτικά και το χέρι του πήγε ασυναίσθητα στο σπαθί του.

"Μπες μέσα." Του φώναξε εκείνη.

Η καρδιά της Χριστίνας χτυπούσε δυνατά καθώς οδηγούσε μέσα στους ήσυχους δρόμους της πόλης. Ο άντρας δίπλα της καθόταν άκαμπτος ενώ με τα μάτια του περιεργαζόταν τα πάντα γύρω του.

Γύρισε και τον κοίταξε για λίγο πριν στρέψει και πάλι τα μάτια της στον δρόμο: " Σε ευχαριστώ που με βοήθησες. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν εμφανιζόσουν αλλά γιατί κυκλοφορείς έτσι με το σπαθί;"

Τα μαύρα μάτια του άντρα την περιεργάστηκαν πριν της απαντήσει: "Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. "

"Που θέλεις να σε αφήσω;" Τον ρώτησε.

"Μόλις ήρθα εδώ. Δεν γνωρίζω κανέναν και δεν έχω που να μείνω."  Παρόλη την κατάσταση του η βαριά φωνήτου είχε την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που έχει μάθει να τα έχει όλα υπό έλεγχο και έδειχνε απόλυτα σίγουρος για τις κινήσεις του.

"Δεν έχεις που να πας; Είσαι από την επαρχία;"

" Όχι. Είμαι από πιο μακριά."

"Από το εξωτερικό; Αυτό θα εξηγούσε και την περίεργη προφορά σου."

"Θα μπορούσες να το πεις και έτσι."

Τα αινιγματικά του λόγια, της έκαναν εντύπωση αλλά κατάλαβε οτι εκείνος δεν ήθελε να της πει περισσότερα.

"Δεν μου είπες γιατί έχεις το σπαθί πάνω σου. Το ξέρεις οτι απαγορεύεται;"

"Αλήθεια; Δεν το ήξερα. Όμως δεν μπορώ να το αφήσω. Είναι μέρος της στολής μου."

"Καλά υπέθεσα οτι φοράς κάποια στολή. Πρώτη φορά την βλέπω. Μοιάζει μεσαιωνική."

"Μεσαιωνική;"

Η Χριστίνα υπέθεσε οτι εκείνος δεν ήταν μορφωμένος.

"Τίποτα, τίποτα." Σκέφτηκε οτι ο άγνωστος άντρας αν μη τι άλλο της είχε σώσει την ζωή με κίνδυνο της δικής του, έτσι δεν θα μπορούσε να τον αφήσει μέσα στην άγνωστη για εκείνον πόλη. Θα έπρεπε να τον βοηθήσει και για να το κάνει αυτό θα έπρεπε να του δώσει πρώτα ένα καταφύγιο. Ήξερε οτι αυτό που θα έκανε ήταν παρακινδυνευμένο αλλά σε ένδειξη ευγνωμοσύνης αποφάσισε να το κάνει: "Θέλεις να έρθεις στο σπίτι μου;" Τον ρώτησε.