One shot

Ο Αφέντης μου

Αφιερωμένο στο άτομο που είναι η αιτία της έμπνευσης μου! Σε ευχαριστώ Κ !!!

Ήμασταν σπίτι. Μόλις  μπήκαμε με διέταξε να γδυθώ και να πέσω στα γόνατα. Δίπλα ακριβώς στην πόρτα. Έπραξα έτσι ακριβώς. Δεν μπορούσα να κάνω και διαφορετικά. Είναι ο Αφέντης μου. Ο Κύριος μου. Δεν μπορώ να Του φέρνω αντιρρήσεις. Δεν θέλω κι όλας. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να με αλλάξει με άλλη σκλάβα...
Βρίσκομαι λοιπόν δίπλα στην πόρτα, στα γόνατα, εντελώς γυμνή, με τα χέρια πίσω από την πλάτη μου και το κεφάλι κατεβασμένο. Δεν είχα την άδεια Του για να τον κοιτάζω.
Τον άκουγα να κινείται μέσα στην κουζίνα μου. Έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι, (Το κατάλαβα από τον ήχο που παρήγαγαν τα παγάκια). Και ύστερα κάθισε στον καναπέ.
«Μην ακούσω τίποτα» είπε αυστηρά. Δεν απάντησα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήθελε να απαντήσω ή όχι.
«Κατάλαβες?» Ύψωσε τον τόνο της φωνής του, κάνοντας με να πεταχτώ ελάχιστα.
«Μάλιστα Κύριε» ψέλλισα.
«Καλό κορίτσι...» Μπορούσα να νιώσω το χαμόγελο που είχε ζωγραφιστεί στο υπέροχο πρόσωπο του.
Ήθελα τόσο πολύ να ξέρω τι είχε στο μυαλό Του...
Έπαιζε μαζί μου... Ήξερε πως το να με έχει και να περιμένω χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το τι θα μου κάνει, με νευρίαζε απίστευτα. Αλλά ακόμα περισσότερο με καύλωνε. Και ο Αφέντης μου ήθελε η σκλάβα του να είναι πάντα καυλωμένη. Ήταν το μικρό μου βασανιστήριο αυτό… και αυτό διότι υπήρχε ο κανόνας 4. Ο κανόνας που μου απαγόρευε να αγγίζω τον εαυτό μου…
Επικράτησε σιωπή. Υπερβολικά πολύ σιωπή. Μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν τα παγάκια στο ποτήρι και ίσως η καρδιά μου που χτύπαγε όλο και πιο γρήγορα. Μπορεί βέβαια τη δεύτερη να την άκουγα μόνο εγώ.
Ήμουν τόσο αναμμένη και ένιωθα το μουνάκι μου να γίνεται όλο και πιο υγρό…
Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν σε αυτή τη στάση. Η αλήθεια πάντως είναι ότι τα γόνατα μου είχαν αρχίσει να πιάνονται και να πονάνε. Παρόλ' αυτά δεν κουνήθηκα. Δεν ήθελα να Τον απογοητεύσω…
«Έλα εδώ» τον άκουσα να με φωνάζει μετά από αρκετή ώρα. Υπάκουσα και προχωρώντας στα τέσσερα έφτασα μπροστά του όπου γονάτισα ξανά και κατέβασα το κεφάλι.
Με τα δάχτυλα του έπιασε το πιγούνι μου και ένωσε τα βλέμματα μας. Μου αρέσει τόσο πολύ να τον κοιτάζω…
Το βλέμμα μου στιγμιαία μεταφέρθηκε στα χείλη του. Μου είχε λείψει απίστευτα πολύ και ήθελα τόσο να τον φιλήσω…
Πλησίασε το πρόσωπο του στο δικό μου. Νόμιζα ότι θα με φιλήσει αλλά δεν το έκανε…
«Ήταν ήσυχη η μικρή μου σκλάβα?» Ρώτησε τονίζοντας ιδιαίτερα την ιδιότητα μου.
«Μάλιστα Κύριε» Η φωνή μου ήταν τόσο σιγανή. Αδύναμη θα έλεγε κανείς. Και ακόμα δεν με είχε αγγίξει καν…
Με παρατήρησε προσεκτικά για να δει αν λέω ψέματα. Πάντα καταλαβαίνει αν του λέω ψέματα.
Αφού σιγουρεύτηκε απομακρύνθηκε.
«Χαίρομαι» χαμογέλασε. «Και νομίζω πως πρέπει να ανταμειφθείς για αυτό…» Το χέρι του άφησε το πιγούνι μου, και αυτόματα κατέβασα το κεφάλι ξανά, και μεταφέρθηκε στην αριστερή μου ρώγα. Την έτριψε λίγο και ύστερα την τράβηξε και την έστριψε δυνατά… Το άγγιγμα του ήταν υπέροχο… Το έκανε ξανά... Έστελνε κύματα ηδονής σε όλο μου το σώμα με επίκεντρο την περιοχή μου που γινόταν όλο και πιο υγρή. Και πραγματικά αντιστάθηκα με μεγάλη δυσκολία στο να ξεφύγει ένας αναστεναγμός μου και να μην γύρω το κεφάλι μου προς τα πίσω…
«Σου αρέσει αυτό που σου κάνει ο Κύριός σου?» ψιθύρισε αισθησιακά στο αφτί μου, και στη συνέχεια έγλυψε και δάγκωσε ελαφρά το λαιμό μου. Έγειρα περισσότερο το κεφάλι μου δίνοντας του περισσότερη πρόσβαση. Συνέχιζε να παίζει με το στήθος μου.
«Μάλιστα Κύριε…»
«Σου αρέσει ο Κύριος σου να παίζει μαζί σου?» συνέχισε στον ίδιο τόνο επαναλαμβάνοντας ξανά την πράξη του με λίγη περισσότερη δύναμη.
«Μάλιστα Κύριε…» απάντησα και έπνιξα άλλον ένα αναστεναγμό.
«Θέλω να σε ακούω» είπε απότομα ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του και τσίμπησε τη δεξιά μου ρώγα κάνοντας με να πεταχτώ.
«Αχ… Μάλιστα Κύριε…»
Είχε κάτσει πάλι πίσω ακουμπώντας στην πλάτη του καναπέ. Ήπιε μια γουλιά απ' το ποτό του.
"Μη σταματάς γαμώτο..." Ήθελα κι άλλο. Ήμουν τόσο αναμμένη και υγρή και ανυπομονούσα  να τον νιώσω μέσα μου. Να με ξεσκίζει, όπως κάθε φορά. Και αντί για αυτό, Εκείνος σταμάταγε...
«Και τι άλλο θέλεις μικρή σκλάβα?» ρώτησε χαμογελώντας.
«Να σας ικανοποιήσω Κύριε…» απάντησα και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου το χέρι του βρέθηκε στο λαιμό μου, με αποτέλεσμα να τον κοιτάζω. Με τρελαίνει απίστευτα η αίσθηση του χεριού του στον λαιμό μου...
«Και πώς ακριβώς θες να το κάνεις αυτό?» Τα χείλη του ακουμπούσαν σχεδόν τα δικά μου. Προσπάθησα να τον φιλήσω αλλά απομακρύνθηκε χαμογελώντας ειρωνικά. Το ήθελα και το ήξερε καλά…
«Περιμένω…»
«Σας θέλω στο στόμα μου Κύριε… Να πηδήξετε το στόμα μου… Δυνατά Κύριε… Να δακρύζω απ’ τον πόνο και εσείς να συνεχίζετε ακόμα πιο δυνατά… Θέλω να σας κάνω να χύσετε Κύριε…» Σε κάθε πρόταση το χέρι του έσφιγγε όλο και περισσότερο. Ήταν δύσκολο να μιλήσω με το ένα χέρι του στο λαιμό μου, το άλλο στο στήθος μου, το μυαλό μου σχεδόν σε αδράνεια και το μουνί μου να στάζει και να παρακαλάει να μπει μέσα μου.
Το χέρι του έφυγε απ το λαιμό μου και ξεκούμπωσε το παντελόνι του το οποίο βρέθηκε στο πάτωμα μαζί με το μποξεράκι του. Πλέον ήμουν αντιμέτωπη με το ήδη καυλωμένο πέος του Αφέντη μου. Ανυπομονούσα να τον νιώσω στο στόμα μου.
Έκανα κίνηση να τον πάρω αλλά το χέρι του Αφέντη μου βρέθηκε ξανά στο λαιμό μου απομακρύνοντάς με.
«Πείσε με ότι το θες»
Ήξερα ότι ήθελε να παρακαλέσω. Να παρακαλέσω για να μου το δώσει.
«Σας παρακαλώ Κύριε… Επιτρέψτε στη σκλάβα σας να σας πάρει στο στόμα της Κύριε…»  Νομίζω ότι δεν έχω ακουστεί πιο απελπισμένη. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιζε τόσο πολύ μαζί μου και είχα την αίσθηση ότι λίγο ακόμα και θα άγγιζα τα όρια της τρέλας.
Το κοίταζα που χαμογέλαγε καθώς έπινε λίγο απ’ το ουίσκι του και το άφησε πάλι πίσω στη θέση του. Το χαμόγελό του πρόδιδε ότι θα με βασάνιζε κι άλλο… Και το χειρότερο ήταν ότι εγώ θα χόρευα στους ρυθμούς του…
Πλησίασε λίγο το κεφάλι μου προς το πέος του. Πήγα να τον γλύψω, αλλά την στιγμή που η γλώσσα μου ακούμπησε την άκρη, με απομάκρυνε ξανά…
«Δεν με πείθεις…» η ειρωνεία ήταν εμφανής στη φωνή του καθώς και η διάθεσή του για παιχνίδι.
Ήξερα όμως ότι δεν θα άντεχε πολύ ακόμα. Το ήθελε και εκείνος... Παρόλ’ αυτά δεν μπορούσα παρά να υπακούσω στην, για μια ακόμα φορά, έμμεση διαταγή του.
«Σας ικετεύω Κύριε… Έχω τόση ανάγκη να σας νιώσω βαθιά στο στόμα μου… Θα κάνω οτιδήποτε επιθυμείτε Κύριε… αρκεί να με αφήσετε… Σας έχω ανάγκη Κύριε…» Αν πριν η απελπισία ήταν αρκετή τώρα είχε ξεπεράσει τα όρια…
Νομίζω ότι είχα ξεπεράσει τα όρια. Δεν περίμενα ποτέ απ’ τον εαυτό μου ότι θα έφτανε σε σημείο να παρακαλάει. Γενικά. Πόσο μάλλον για κάτι τέτοιο… Όταν όμως έχει άλλος τον έλεγχο…
Έσπρωξε το κεφάλι μου προς το μέρος του και πλέον μπορούσα επιτέλους να τον αγγίξω… Πέρασα τη γλώσσα μου κατά μήκος του σκληρού καυλιού του… ξανά και ξανά… Τον κοίταζα… Ήθελα να ξέρω πως του αρέσει… αλλά…
«Δεν νομίζω πως σου επέτρεψα να με κοιτάς.» Πέταξε αυστηρά και αμέσως κατέβασα το βλέμμα μου.
Στο τέλος της πρότασής του είχα φτάσει για μια ακόμα φορά στην άκρη. Πριν προλάβω να απαντήσω το χέρι του έσπρωξε απότομα το κεφάλι μου με αποτέλεσμα να τον έχω όλο βαθιά στο στόμα μου.
Είχα τόσο καιρό να τον πάρω στο στόμα μου. Και ο λαιμός μου είχε κλείσει. Έτσι η αίσθηση πνιγμού ήταν όχι απλά αισθητή… Προσπάθησα να απομακρυνθώ αλλά το χέρι του με κράταγε σταθερή…
Όταν μου έδωσε την ευκαιρία να πάρω ανάσα έφαγα αστραπιαία και το πρώτο χαστούκι.
«Σου έδωσα την άδεια να σταματήσεις?» Το χέρι του βρισκόταν ξανά στο λαιμό μου. Μπορεί να μην ήταν τελείως θυμωμένος αλλά ένα ίχνος θυμού ήταν εμφανές στη φωνή του.
«Όχι Κύριε… Συγγνώμη Κύριε…» ψέλισα όσο πιο καθαρά γινόταν.
Τον πήρα ξανά στο στόμα μου και με έσπρωξε πάλι βαθιά. Άντεξα περισσότερο αλλά και πάλι ένιωθα ότι πνιγόμουν και σταμάτησα.
Δεύτερο χαστούκι.
«Νόμιζα πως με ήθελες βαθιά στο στόμα σου.» Ειρωνεία. Τράβηξε τα μαλλιά μου και χάιδεψε το μάγουλό μου. Χαλάρωσα ελάχιστα και εκείνη τη στιγμή έφαγα το τρίτο χαστούκι.
Κάθε χτύπημα με τρέλαινε όλο και περισσότερο. Με έκανε όλο και πιο υγρή. Με έκανε να τον θέλω περισσότερο μέσα μου… Αλλά έπρεπε να περιμένω… Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως αυτή τη φορά θα τον έκανα να χύσει μόνο με το στόμα μου…
Για μια ακόμα φορά τον πήρα βαθιά. Ένιωθα το λαιμό μου να ανοίγει όλο και περισσότερο… Και ένα δάκρυ ήταν έτοιμο να ξεφύγει αλλά τελικά παρέμεινε στη θέση του.
Αυτή τη φορά άντεξα πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά και αυτό τον ικανοποίησε αρκετά… Τα χαστούκια είχαν βοηθήσει αρκετά στο να με επαναφέρουν στη θέση μου. Στο να μου υπενθυμίσουν και να με κάνουν να νιώσω ότι δεν ήμουν τίποτε άλλο από την σκλάβα που μόνη της υποχρέωση και επιθυμία είναι η ικανοποίηση του Αφέντη της.
Πλέον πήδαγε το στόμα μου γρήγορα, δυνατά, βαθιά, και χωρίς έλεος, όπως ακριβώς είχα ζητήσει… Μου άρεσε. Μου άρεσε απίστευτα πολύ…
Ένα δάκρυ κύλισε απ’ τα μάτια μου και το πήρε είδηση μόνο όταν χάιδεψε το μάγουλο μου ενώ συνέχιζε να με πηδάει.
«Το πουτανάκι μου δάκρυσε?» Η ειρωνεία και η ‘’αδιαφορία’’ στην φωνή του με άναβαν ακόμα περισσότερο.
Τον κοίταξα και έγνεψα καταφατικά, μιας και το στόμα μου ήταν γεμάτο με εκείνον και δεν γινόταν να απαντήσω.
«Έτσι πρέπει μωρό μου… Ο πόνος σου, η ευχαρίστησή μου...» Σκληρος, με το σαδιστικό χαμόγελο που λάτρευα σε εκείνον, ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του...
Συνέχιζε να πηδάει το στόμα μου και κάθε φορά που σταμάταγα με χαστούκιζε… Είχα ξεφύγει τελείως. Είχα υποταχτεί πλήρως και εκείνη τη στιγμή μπορούσα να κάνω ακόμα και το πιο τρελό πράγμα. Αρκεί να μου το ζήταγε.
…
«Στο στόμα σου?» με ρώτησε όταν έφτανε κοντά στο να τελειώσει.
«Μάλιστα Κύριε» Ήθελα τόσο πολύ να τον γευτώ. Κόντευα σχεδόν να ξεχάσω την αίσθηση…
«Θα τα καταπιείς όλα. Αν ξεφύγει έστω και μια σταγόνα θα τιμωρηθείς. Κατάλαβες?» Ο αυστηρός του τόνος δεν άφηνε κανένα περιθώριο για επιείκεια.
Δεν ήθελα με τίποτα να τον απογοητεύσω αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν θα τα κατάφερνα αυτή τη φορά…
Μετά από λίγο τελείωσε ενώ τον είχα βαθιά στο στόμα μου…
Και δυστυχώς ξέφυγε μία μόνο σταγόνα… Προσευχόμουν να μην το προσέξει, αν και ήξερα πως ακόμα κι αν δεν το πρόσεχε ο ίδιος θα το καταλάβαινε απ’ τον τρόπο που θα τον κοίταζα.
«Ξέφυγε μια σταγόνα…» Η φωνή του ήταν ήρεμη και παραδόξως αρκετά γλυκιά, έτσι δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο είχε εκνευριστεί. Το χέρι του άγγιξε το μάγουλό μου. Ομολογώ πως για μια στιγμή νόμιζα ότι θα με χαστούκιζε. «Και τώρα πρέπει να σε τιμωρήσω…»
Κατέβασα για άλλη μια φορά το βλέμμα μου. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο. Με διέταξε να τον ακολουθήσω και υπάκουσα.
Κάθισε στο κρεβάτι.
"Ποια είσαι?" ρώτησε απαιτώντας την σωστή απάντηση.
Η αγαπημένη μου ερώτηση. Ήξερα την επιρροή που είχε η απάντηση μου τόσο σε εκείνον όσο και σε εμένα. Το ρωτούσε πάντα πριν από μια τιμωρία μου. (αλλά και όχι μόνο). Έπαιζε με το μυαλό μου και μπέρδευε τόσο όμορφα τον πόνο που θα ερχόταν στην συνέχεια με την ηδονή...
"Είμαι η σκλάβα σας Κύριε... Το προσωπικό σας πουτανάκι... Το κατοικίδιο σας... Η ιδιοκτησία σας Κύριε..."
Χαμογέλασε ικανοποιημένος.
"Και τι πρέπει να κάνεις?"
"Να υπακούω κάθε εντολή σας Κύριε. Να σας ικανοποιώ. Και να κάνω πράξη ακόμα και την πιο σκοτεινή σας επιθυμία Κύριε..." Σε κάθε μου απάντηση τον κοίταζα. Όταν γίνονται αυτές οι ερωτήσεις πρέπει να τον κοιτάω. Θελει να ξέρει αν όντως τα εννοώ. Όχι να τα λέω απλά γιατί έτσι έπρεπε. Και του αρέσει να βλέπει την υποτακτική μου φύση να με κυριεύει ακόμα περισσότερο.
"Και εσύ τι έκανες?" Θυμός. Όχι πολύς, αλλά αρκετός για να με κάνει να κατεβάσω το βλέμμα μου.
"Δεν υπάκουσα Κύριε" Ένιωθα άσχημα. Είχα παραβιάσει την εντολή του και η αλήθεια είναι ότι δεν με ένοιαζε ότι θα τιμωρηθώ αλλά το ότι τον απογοήτευσα...
Η επόμενη εντολή του ήταν να ξαπλώσω στα γόνατά του. Ήξερα τι θα ακολουθήσει. Μόνο που δεν ήξερα πόσες. Την τελευταία φορά ήταν ελάχιστες σε σχέση με αυτό που άντεχα. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά μεταξύ μας…
«Μέτρα» διέταξε.
Πριν προλάβω να απαντήσω ένιωσα το πρώτο χτύπημα στον κώλο μου. Ούτε απαλό ούτε δυνατό σε σχέση με αυτά που σίγουρα μπορεί να μου δώσει.
«Ένα. Σας ευχαριστώ Κύριε»
Δεύτερο. Λίγο πιο δυνατό
«Δύο. Σας ευχαριστώ Κύριε»
Τρίτο. Τέταρτο
«Τρία. Τέσσερα. Σας ευχαριστώ Κύριε»
Και συνεχιζόταν. Ξανά και ξανά…
Ίσως τώρα άγγιζα πολύ περισσότερο την τρέλα. Κάθε χτύπημα απ’ τον Αφέντη μου με έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στο να βάλω τα κλάματα αλλά παράλληλα και ένα βήμα πιο κοντά στην απόλυτη ηδονή… Είχα ξεφύγει… Είχα χαθεί στο δικό μου subspace και το μόνο που έκανα ήταν να νιώθω και να μετράω…
Στις τελευταίες δεν άντεξα άλλο και ξέσπασα σε κλάματα. Ήξερα πως ήταν έτοιμος να σταματήσει αλλά και πολύ κοντά στο να φρικάρει. Τρελαίνεται στη σκέψη ότι με έχει πληγώσει πολύ περισσότερο απ' όσο αντέχω ή ότι έχει ξεπεράσει τα όρια. Γι' αυτό και συνέχιζα να ζητάω κι άλλο, όπως επίσης και Εκείνος ένιωθε την όλο και αυξανόμενη υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου…
Όταν δεν άντεχα άλλο, σταμάτησε. Δεν ξεπέρασε τα όριά μου. Αλλά σίγουρα τα άγγιξε.
Δεν θυμάμαι πόσες είχα φάει, αλλά σίγουρα ο κώλος μου ήταν κατακόκκινος, πόναγε και έτσουζε απίστευτα πολύ.
Με πήρε αγκαλιά και με ηρέμησε. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ελπίζω να σας άρεσε. (Αν και δεν πιστεύω ότι ήταν καλό). Θα ήθελα πολύ να έχω την άποψη σας. Θα βοηθούσε απίστευτα πολύ 😁