Ανεβαίνει δυο δυο τα σκαλιά..πηγαίνει στο δωμάτιο της..κλωτσά την πόρτα , την ανοίγει και με φόρα την αφήνει στο κρεβάτι. Εκείνη σκεπάζεται καλύτερα με το ριχτάρι ίσα να κρύψει την γύμνια της.
"Δεν απορώ που αναγκάζεσαι να πληρώνεις για να έχεις γυναίκα.." του λέει αλλά εκείνος αντί να θυμώσει την κοιτά πρώτα σαστισμένος κι έπειτα εκπλήσσοντας τον ίδιο του τον εαυτό γελάει.
Χαμογελά κι εκείνη χωρίς να το θέλει. Κι έπειτα σοβαρεύουν με μιας και οι δυο.
"Λόγω..της Ευτυχίας..δεν ..δεν έχεις την ανάγκη να έχεις μια..κανονική σχέση?"
"Ε?" της απαντά αυθόρμητα . Κάθεται όρθιος στην μέση του δωματίου. Όσα μέτρα απέχει το κρεβάτι της, άλλο τόσο απέχει και η πόρτα.
"Καμία σχέση.." σμίγει τα φρύδια του σαν να άκουσε κάτι παράξενο.
"Κοιμήσου" της λέει προστακτικά και κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην πόρτα. Της κλείνει το φως του δωματίου. Εκείνη δεν ξαπλώνει. Ανακάθεται στο κρεβάτι και κοιτά έξω.
"Αντρέα.." η φωνή της παράξενα ηχεί, τόσο που αναζητά την μορφή της μέσα στο σκοτάδι.
"Τι?"
"Κοίτα" δείχνει προς το παράθυρο με το δάχτυλο της. "Χιονίζει.."
"Κοιμήσου" της απαντά με κοφτό ύφος . Το βλέμμα του πάνω της. Εκείνη κοιτά το χιόνι. Στο πρόσωπο της διαγράφεται ένα αμυδρό χαμόγελο. Μερικές φορές..τον μπερδεύει η συμπεριφορά της.
Γυρνά να φύγει.
"Αντρέα.." η φωνή της και πάλι τον καλεί.
"Τι είναι πάλι?"
"Είμαι αλήθεια το παιχνίδι σου?"
Τα μάτια του διασταυρώνονται με τα δικά της.
"Είμαι?"
Επιμένει, θέλει απάντηση..το είπε..γιατί ήθελε να το ακούσει η μητέρα του ή γιατί είναι όντως το παιχνίδι του? γι αυτό την έσωσε? γιατί δεν ήθελε να αποχωριστεί το παιχνίδι του?
Ο Αντρέας κοιτά χαμηλά..σηκώνει το βλέμμα του και κοιτά το χιόνι.
"Ήσουν ερωτευμένη με τον Δημήτρη?"
"Πολύ" η απάντηση της έρχεται σχεδόν αμέσως. Τόσο που νιώθει να τον εκνευρίζει η σιγουριά της. Φυσικά..άλλωστε για εκείνον δεν δίστασε να προδώσει και να σκοτώσει. Συνέχεια ξεχνάει ποιά είναι. Αλλά δεν πρέπει.
Όλα γκρι
Beginne am Anfang
