Μην μιλάς

Θα την σκοτώσω..το νιώθω

Τόση αγάπη όταν μιλούσε για εκείνον..

"Συγνώμη Αντρέα..Συγνώμη.." σκύβει το κεφάλι και το ακουμπά στα γόνατα του. Εκείνος ακίνητος σαν άγαλμα δέχεται το άγγιγμα της.

"Πως μπόρεσες..είχε μόνο αγάπη για εσένα.."

Η Χαρά κλαίει..με λυγμούς..

"Πως μπόρεσες Χαρά..εγώ μόνο αγάπη είχα για σένα" 

η Ευτυχία της είχε πει τα ίδια λόγια εκείνο το βράδυ.

Αλήθεια πως μπόρεσε? τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Ο χρόνος δεν γυρίζει. Η μνήμη της..είναι παντού..

" Πως μπόρεσες?" 

η φράση της..τα μάτια της ..

"Συγνώμη ζητάω Αντρέα..τόσο πολύ.."

Την σπρώχνει με το πόδι του 

"Μην με αγγίζεις.."

Νιώθει πως δεν μπορεί να πάρει αέρα. Νιώθει πως κάποιος ρουφάει τον αέρα του δωματίου..προσπαθεί να πάρει βαθιές ανάσες αλλά το οξυγόνο δεν είναι αρκετό. Τα πάντα γύρω του μικραίνουν, στενεύουν, οι τοίχοι τον πλακώνουν..

"Η Χαρά είναι η καλύτερη μου φίλη είναι τόσο καλή Αντρέα"

σχεδόν ακούει την φωνή της αδερφής του

Τα μάτια του στενεύουν..δεν μπορεί να πάρει ανάσα..σκύβει και ακουμπά τα χέρια του στα γόνατα του..

"Πουτάνα.." ψιθυρίζει με κόπο..τα μηλίγγια του χτυπάνε κόκκινο..ένα βάρος τον πλακώνει στο στήθος..

"Να την αγαπάς και να την προσέχεις..ποτέ Ευτυχία να μην προδώσεις την φίλη σου..η φιλία είναι οτι πιο όμορφο" 

αυτό της είχε πει..είχε πάει σε εκείνον για να του πει τι συνέβαινε..αυτός..αυτός της είχε πει..

Παίρνει ανάσες..το κεφάλι του θα σπάσει..

"Αντρέα.." γυρνά και κοιτά την Κάτια που μόλις μπήκε στο δωμάτιο . Εκείνη κοιτά το αναστατωμένο δωμάτιο..το κορίτσι είναι πεσμένο στα γόνατα..εκείνος φαίνεται..

"Αντρέα είσαι καλά?" πάει να τον αγγίξει. Τραβιέται απο κοντά της.

"Θέλω αέρα.." λέει μονολογώντας σχεδόν στον εαυτό του.

Σηκώνει το κορμί του. 

Θέλει αέρα..θέλει να ηρεμήσει..θα γίνει κακό αν δεν φύγει απο εδώ..

Βγαίνει σχεδόν τρέχοντας απο το δωμάτιο. Ακούει την φωνή της Κάτιας πίσω του να τον καλεί. Δεν δίνει σημασία.

Τρέχει προς τους στάβλους.

Ο Μανώλης τον κοιτάζει και του πέφτει το φτυάρι απο το χέρι.

"Τι έγινε αγόρι μου? φαίνεται σαν να είδες φάντασμα.."

Τον βλέπει να σελώνει το άλογο του.

"Μην τον καβαλήσεις ταραγμένος.." πάει να τον εμποδίσει αλλά ο Αντρέας επιμένει.

Δένει με βια τα λουριά

"Αυτή το έκανε..το παραδέχτηκε"

Ο Μανώλης πισωπατά ξαφνιασμένος

"Τι λες παιδί μου..τι είναι αυτό που ξεστόμισες.."

Τον κοιτά ο Αντρέας ταραγμένος. Χίλιες σκέψεις ξεπηδούν απο το νου του..και χίλιες σκέψεις στην στιγμή τις πνίγει.

"Σου το έλεγα.." σφίγγει τα χέρια του..δεν μπορεί να πάρει ανάσα

"Και τώρα?" του λέει σαστισμένος ο γέρος.

Ο Αντρέας ανεβαίνει στην ράχη του αλόγου. Κοιτάει τον ουρανό. Έρχεται καταιγίδα.

"Θα την σκοτώσω Μανώλη ..το νιώθω.."

Ο Μανώλης φέρει το χέρι του τρομαγμένος στο στόμα του..πάει να μιλήσει αλλά ο Αντρέας χτυπά με το πόδι του τα πλευρά του αλόγου..

"Τρέξε Άρχοντα ..πάρε με μακριά της" του λέει και εκείνο υπακούει στο πρόσταγμα του αφεντικού του.

Σε λίγο και οι δυο χάνονται στην ομίχλη.