All of me

One

Rozdział pierwszy.

 Nowy York pod białą pierzyną wygląda niczym z bajki. A jeszcze większego uroku dodają świąteczne ozdoby zawieszone na prawie każdych oknach. Choinki przy każdym sklepie dodają tajemniczą magię świąt. Zakładam na głowę kaptur z doszytym futerkiem i szczelniej otulam się czerwonym szalikiem w kratę, na nogi zakładam ciepłe botki i wychodzę. Moim celem jest mała, przytulna kawiarenka - Bakeri. W tym roku zima trochę przesadziła, -18 stopni - to już na prawdę Alaska! 

Korki, trąbiące samochody i pełno ludzi. Cóż, sama wybrałam takie życie. Wchodzę do środka i od razu na moją twarz wlatuje ciepłe powietrze z grzejników. Witam się z Han i idę na zaplecze przebrać się w strój roboczy. Składający się z białej koszulki z logiem kawiarni i czerwonego fartuszka, gdzie była kieszonka, a w niej mały notesik i długopis. 

-Blue! - do moich uszu dochodzi delikatny kobiecy głos. Blondynka o zielonych oczach za wszelką cenę stara do mnie podejść. Lecz uniemożliwia jej to ogonek klientów. 

Głównie ludzi przychodzą tutaj, aby popracować, wypić kawę czy nawet wrzucić coś na pusty żołądek. 

Obracam się do dziewczyny i posyłam jej pytające aby kontynuowała. 

-Kochanie zastąpisz mnie na godzinkę? - nie mam ochoty użerać się z wymagającymi klientami. Ile t muszę wsypać gram cukru oraz ile razy pomieszać, czy narysować idealne serce na kawie.

Jednak nie mam siły odmówić, mam zbyt dobre serce.

-Jasne. - uśmiecham się ciepło.

Zapewne kiedyś będę tego żałować, że nigdy nie umiem odmówić. Tego nauczył mnie mój Tato, zawsze komuś pomagał, a potem los odwdzięczał mu się dwa razy większym szczęściem. Nadal pamiętam, kiedy weszłam do domu i zobaczyłam zimne ciało ojca na kanapie w salonie. To był dla mnie cios w serce. Oddałabym wszystko, żeby mu powiedzieć ostatnie słowa...

Staję za kasą i z wymuszonym uśmiechem obsługuję klientów i odliczam tylko minuty do końca mojej zmiany. Na zegarze wybija godzina osiemnasta, a od wyjścia Han minęły trzy. Wiedziałam, że tak będzie. Odwracam na drzwiach karteczkę informującą, że kawiarnia jest już zamknięta. 

Słyszę zgrzyt zamka i zamykane drzwi. Pani Beeker również wychodzi, czyli muszę zamknąć kawiarnie. 

-Oh, Blue gdzie Hannah? - pyta mrużąc oczy i zakłada na ramiona kurtkę. Dookoła szyi owija czerwoną apaszkę, a na głowę zakłada grubą czapkę. Teraz wygląda jak pieczarka.

-Tak jakby... Prosiła mnie żebym zastąpiła ją na godzinkę, ale jeszcze nie wróciła. - przeskakuje spojrzeniem we wszystkie zakątki lokalu. 

Przygryzam wargę ze stresu, aż w końcu napotykam wściekły wzrok szefowej.

-Blue! Cały czas dajesz się robić w bambuko! Dziecko przestań się na wszystko zgadzać! - Starsza kobieta gniewnie taksuje mnie spojrzeniem. 

Zdaje sobie sprawę, że ją też to denerwuje - ale co zrobić!?

Pani Beeker wzdycha głośno i bez słowa wychodzi. Ja również wzdycham, biorę szczotkę w ręce i zaczynam zamiatać całą powierzchnię kawiarenki. 

Nucę pod nosem ulubioną piosenkę Adele "Someone Like you"

I hate to turn up out of the blue uninvited  

Nienawidzę zjawiać się znikąd nieproszona

But I couldn't stay away I couldn't fight it  

Ale nie mogłam trzymać się z dala, nie mogłam tego zwalczyć  

Głośne uderzenie w szklane drzwi wybudziło mnie z transu. Zmarszczyłam brwi i podeszłam do nich, wytężyłam wzrok jednak nic nie zauważyłam. Taki sam widok od trzech lat - samochody, pełno ludzi i wysokie wieżowce. Odetchnęłam z ulgą i odwróciłam się z zamiarem przetarcia stolików,  jednak widząc zarys postaci podskoczyłam głośno piszcząc. Wyrzuciłam szczotkę z rąk widząc mężczyznę siedzącego na krześle, który bezczelnie gapił się na moje ciało oblizując wargi.

-K-kim jesteś? - odezwałam się cicho i lekko się skrzywiłam słysząc swój głos. Brzmiał jak jakaś piszczałka.

-Twoim cieniem, koszmarem, kochankiem. Wiele mam przydomków jednak jeden jest trafny. - uśmiechnął się łobuzersko.