Revenge

Hoofdstuk 2

Het is vrijdag ochtend. Alle kinderen in de stad moeten nog een dag naar school en dan is het al weer weekend. De zon schijnt. Van gister avond is niks meer te merken. Zoë Steeger nodigt haar vriendin uit, ze blijft vannacht slapen. Zoë en Elsa Hardware hebben veel zin in vanavond. Ze gaan film kijken. En daarna... enge verhalen vertellen. Elsa Hardware is daar de beste in. Met haar donkere haren en haar zaklamp, kan ze iedereen bang maken. Maar eerst moeten ze deze vermoeiende, langdurige schooldag overleven.

Het is precies 6 uur. De tijd dat de meeste gezinnen hun rust zoeken en genieten van het lekkere eten waar moeder een middag aan heeft gewerkt. Ook familie Steeger doet mee aan deze traditie. Ze hebben een gast vandaag. Elsa. Ze eten zelf gemaakte lasagne. Daily Houd ervan, terwijl haar zus er niet zo fan van is. Vader Steeger is nog aan het werk. Hij komt vanavond laat pas thuis.

Na het heerlijke avond eten gaan Zoë en Elsa een film kijken. Het is een spannende film. Daar houden ze wel van.

'Ik wil ook mee film kijken.' zegt kleine Daily. Helaas gaat dat niet. Deze film is veel te eng voor haar. De stevige wind van gister was al erg eng.

Na de spannende horror film pakt Elsa haar zak lamp. Ze vertelt een verhaal.

'Er was een meisje, hier ver vandaan. Genaamd Lucy.' Met de eerste zin begint ze altijd.

'Ze had lange, blonde, zachte haren. En haar lippen waren zo rood als bloed.' ze verteld het zo spannend mogelijk. Met pauzes en langdradigheid.

'Ze had vorige week een popje gekregen, van haar inmiddels overleden oma. Dit was het enige wat ze nog van haar had.' Zoë raakt erg verdiept in het verhaal.

'Het meisje legde haar popje naast haar bed, op haar nachtkastje. Ze viel in slaap. Opeens werd ze wakker... "Lucy... Lucy... ik kom je halen." Het meisje negeert het. Waarschijnlijk verbeeld ze zich het. Dan hoort ze het weer. "Lucy... Lucy... ik sta bij de trap." "wie ben jij?" vraagt ze met trillende stem. "Lucy... Lucy... ik sta op de trap." "Ga weg!' Roept het bange meisje. Dan luid de stem weer. "Lucy... Lucy... ik ben boven.'' Lucy kijkt snel naar de deur. Ze is bang. Dan valt haar op dat haar popje weg is, die ze kreeg van haar oma. Langzaam gaat de krakende deur open. "Lucy, ik kom je vermoorden." Op het onschuldige popje in de deur opening verschijnt een beangstigende grijns."

"Stop!" roept Zoë bang naar haar vriendin. Elsa begint te lachen.

"Bang?" vraagt ze. Zoë Steeger zwijgt.

"Nu wil ik een verhaal vertellen." Ze pakt haar laptop en zoekt op internet een verhaal.

"Wow, moet je zien, Elsa." Zoë laat haar vriendin een verhaal zien.

Let op! spreek de naam "Neraka" niet hardop uit.

Neraka, was een blond mooi meisje. Ze is ondertussen al overleden. De reden is niet bekend. Haar ouders werden gewaarschuwd. Met een brief: "hee lieve ouders. Met Neraka. Jullie krijgen spijt. Veel spijt." Meer stond er niet in de brief. Na de brief hebben Neraka's ouders de week niet meer gehaald. Men zegt dat ze vermoord zijn door Neraka. Na hun moord zijn er nog meer andere vermoord. Het enige wat die mensen met elkaar te maken hadden, is dat ze de naam van het meisje hardop hebben gezegd. Bij deze een waarschuwing.

"Zou dat waar zijn?" vraagt Elsa. Haar vriendin haalt haar schouders op. Zoë heeft het al wel eerder gehoord maar of het echt is weet ze niet.

'Uitproberen?' vraagt Elsa door.

'Ben je gek? Straks is het echt!'

'Geloof jij nog in sprookjes, of zo.' grinnikt ze. Zoë schud boos haar hoofd.

'Maar Zoë, één ding. Hoe kan een geest, of een dode nou iemand vermoorden?' Zoë haalt weer haar schouders op.

'Proberen dan maar?' dringt Elsa door.

'Alleen als jij het ook zegt.'

'Oke, drie... twee... een...' fluisteren ze.

'Neraka.' Zeggen de arme meisjes in koor.

Dit is het begin van hun dood.