"လာၾက… ပစၥည္းေတြ ၾကည့္ရေအာင္…."
သူမေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ က်န္သူမ်ားက ဝမ္းသာအားရ တိုက္ရာပါ ပစၥည္းမ်ားကို လွည္းေပၚမွ ဆဲြခ်ကာ ေသတၱာမ်ား၊ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ၾကသည္။ ဘရိုကိတ္ပိုးထည္စမ်ား၊ ဂ်င္ဆင္းျမစ္မ်ား၊ ေၾကြအသံုးအေဆာင္မ်ားကို ေတြ႔ေတာ့ သူမမ်က္ႏွာတြင္သာမက က်န္သူမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ပါ အၿပံဳးတို႔ တြဲခိုသြားသည္။
ငါေလး… ဓါးျပအလုပ္ကို ဘာလုိ႔မေရြးခဲ့ပါလိမ့္…. လူလည္းသတ္ရတယ္… ပစၥည္းလည္းရတယ္.. ေပ်ာ္စရာႀကီး!!!!
ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ၾကည့္ ကိုင္ၾကည့္ၾက၊ ပိုးထည္စမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ကပ္ၾကည့္ၾကႏွင့္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနၾကသည့္ အဖြဲ႕သားမ်ားကို ေငးေနရင္း အစ္ကိုႀကီးဖူကို စကားစမိသည္။
"ဖူအစ္ကိုႀကီး… က်ေနာ္တို႔ ဒါေတြကို ၿမိဳ႕မွာ သြားေရာင္းရေအာင္…"
"ဟမ္… သြားေရာင္းမလို႔လား…"
"အင္းေလ… ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ဟာ… ပိုလွ်ံတာေတြကို ေရာင္းၿပီး လုိတာေတြကို ဝယ္ရေအာင္ေလ…"
ေသတၱာတစ္ခုမွ ဂ်င္ဆင္းအျမစ္တစ္ခုကို ယူထုတ္လုိက္ၿပီး
"ဒါေတြက ၾကာၾကာထားလို႔ မရဘူး…. ပုပ္ကုန္ရင္ ဘာမွသံုးလုိ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး…"
"ဒါေပမယ့္…"
"ဘာျဖစ္ျပန္တာတုန္း…."
"ငါတို႔မွ ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္လုိ႔မရတာကို… ရုပ္ဖ်က္ၿပီး ဝင္ရင္ေတာင္ ငါတို႔မွာ ၿမိဳ႕ဝင္ခြင့္ လက္မွတ္မွ မရွိတာ…"
"ဒါေလးကို ေျပာတာလား…."
သူမ ခါးၾကားထဲ ထိုးထည့္ထားသည့္ သစ္သားျပားအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ျပလုိက္သည္။ ဖူအစ္ကိုႀကီး အံ့ၾသသြားပံုျဖင့္
"မင္း ဘယ္တုန္းက ယူခဲ့တာလဲ…"
"အဲဒါအေရးမႀကီးဘူး… ခင္ဗ်ား ၿမိဳ႕ထဲ သြားမွာလား… မသြားဘူးလား…."
သူမရဲ႕ ေအးစက္စက္ၿခိမ္းေျခာက္သံႏွင့္ လက္ထဲက ဓါးကို ေထာက္ျပထားေသာေၾကာင့္ ေတာပုန္းဖူ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းတို႔က သူ႔ႏွလံုးထဲ စိမ့္ဝင္သြားသည္။
ေကာင္ေလး…. မင္းဒီလုိလုပ္ျပေနေတာ့ ငါက ဘယ္လုိလုပ္ ျငင္းလုိ႔ရမွာလဲ!!!!
------------------------
"ေနာက္တစ္ေယာက္…"
အေစာင့္တစ္ဦးက မုဒ္ဦးထဲဝင္မည့္သူတစ္ဦးဆီက သစ္သားတံဆိပ္ျပားကို ယူကာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္သည္။
"မင္း.. သြားလို႔ရၿပီ.. ေနာက္တစ္ေယာက္…."
မို႔ရန္တို႔အုပ္စု လွည္းေဘးနားတြင္ ၿခံရံၿပီး သူမတို႔အလွည့္ကို ေစာင့္ေနရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျဖန္႔က်က္ၾကည့္ထားသည္။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
