"Το Τανγκό της Μοναξιάς" (ποιητική συλλογή)

"Στάλες Βροχής"

Σα στάλες βροχής τα δάκρυα κυλούν

Σα στάλες βροχής που πασχίζουν να ποτίσουν

Τη μαραμένη μου καρδιά

Του ήλιου το φως διώχνει τη μπόρα ετούτη

Η ψυχή σου. 

Η ψυχή σου που το χρώμα έχει του ουρανού.

Ενός ουρανού απέραντου και γαλανού,

απέραντου σαν της καρδιάς σου το λιβάδι,

γεμάτο άνθη αγάπης, άνθη καλοσύνης.

Τα άνθη κείνα, που η ευωδία τους φτάνει ως τα χείλη σου.

Τα χείλη σου, που τραγουδούν τη μελωδία που αντηχεί μες την ψυχή σου,

Μια μελωδία αιθέριο, νανούρισμα ονείρου

Στα μάτια μου ακόμα δάκρυα κυλούν.

Όχι μαύρα όπως πρώτα, 

Είναι δάκρυα χαράς, 

δάκρυα που εσύ μου γέννησες στα μάτια,

δάκρυα που αξίζει να τα κλαις.