ZORAKİ KİTAP

BÖLÜM 2

Üçüzlerden biri ile göz göze gelince mavilerinde kayboldum.

"Atlas, baban bodruma götürüp bağlamamızı istedi"

Atlas sert bakışlarını adamın üzerinde gezdirirken sıkıntılı bir nefes verdi.

"Bırakın onları"

Adamlardan biri öne atılıp bizi tekrardan çekiştirmeye başladı oyuncak olmuştuk. Canımın acısından gözyaşlarım benden bağımsız bir şekilde akıyordu ve buna engel olamıyordum.

"Poyraz"

Adam sert bir sesle çocuğun ismini söyleyince bırakmayacaklarını anladım.

Sırasıyla Atlas, Poyraz ve diğer çocuk yanımızdan gidince tüm umudum yerle bir oldu.

Bir insanı zorla bir yere kapatmak ne kadar doğru?
Sırf bir kitap istedik diye bunun yapılması ne kadar adil peki?

Damla kızarmış gözleri ile bana bakıp mırıldandı.

"Korkuyorum"

O kitabıda alıp buradan çıkacağız korkma.

Kafasını iki yana salladı.

"Hayır. Görmüyormusun tehlikeli tiplerini. Çıkamayacağız buradan."

Sol gözümden akan yaşla adamın beni açık olan kapıdan içeriye itmesi bir oldu.

Kafam sızlarken kanadığını hissedebiliyordum.

"Dolunay"

Damla'nın bağırmasıyla elimi alnıma götürdüm.
O kadar çok ağrıyordu ki sanki bıçakla kesiyorlarmış gibi.

Elim kırmızıya bulanınca nefesim kesildi.
Ne kadar adaletsiz bir canlıya sebepsiz yere zarar vermek. Bu kadsar basitmiydi?
Hiç mi vicdanları sızlamıyordu?

Damla beni kollarının arasına alıp sıkıca sarıldı.

"Acımıyor acımıyor acımıyor"

Gülümsedim.

"Acımıyor tabiki çocukmuyum ben"

Damla çantasından kırmızı renkli bir bandana çıkarıp alnıma bastırmaya başladı.

Kuzey denen adam Damla'nın kolundan tutup çekiştirince ayağına tekme attım.

"Bırak Allah'ın cezası alnı kanıyor görmüyormusun?"

📖📖📖

Kaç saat geçti bilmiyorum.
Ne gelen var ne giden.
Alnımın kanaması daha yeni durmuştu ve bayılacak gibiydim.
Damla'nın söylediğine göre ölüden farkım yokmuş. Suratım bembeyaz,dudaklarım mosmor.

"Küçükken yaptığımız gibi yapalım"

O günleri hatırlayınca gülümsedim.
Çocukken ne zaman bir sıkıntımız olsa gözlerimizi kapatır ve sıkıntıdan kurtulmak için şarkı söylerdik. İnsanın en saf ve en korkusuz zamanıdır çocukluğu. Hiçbir şeye değişmek istemez.

"Hadi kapat gözlerini"

İkimizde gözlerimizi kapattık ve şarkıyı mırıldanmaya başladık.

"Kurtulacağız buradan"

Damla ile aynı anda kendi uydurduğumuz şarkıyı söylüyorduk.

"Çıkacağız bu kuyudan, izleyeceğiz yıldızları"

"Hiçbir sıkıntımız olmayacak"

"Yüzümüz hep gülecek gözyaşlarımız hiç akmayacak"

"Hayatımızda kötülük olmayacak"