Madde 1) Dokunmak yok.
Madde 2) Hissetmek yok.
Madde 3) Ölmek yok.
Dünya'nın kaybettiği insanlık duygusu yıllar içinde değişmiş, daha farklı bir hal almıştı. Kanserin gittikçe yaygınlaşmasına karşı koyamayan bilim insanları kanseri, başka bir kanser...
❦ 6. Bölüm ❦ "Fanchone (Özgür.)" ❦ 🎵 Bölüm Şarkısı: Son Lux - Let Me Follow ❦ "Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür, -Özdemir Asaf"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve karşınızda zehir yeşiline bulanmış baltanelerinin sahibi... Elijah Sanders.
• Bu bölüm sıkı yorumlar bekliyorum😘😎
❦
Umudu bilirdim de umutsuzluğu ilk kez tatmıştım.
Vera'nın yanından çıktığım gibi soluğu odamda almıştım. Nefes nefese bir halde üstümü değişip, beyaz bir elbise giyinmiştim. Araları terden ötür ıslanmış saçlarımı tepeden toplayıp, hafifçe dağıtmıştım. Ciddi bir toplantı için kurul toplanacaktı. Sadece Temassızların değil, Beyazların ve Kuzgunlarında bulunacağı büyük toplantılardandı. Hissettiğim heyecan ve korkunun sebebiyle daha da parlayan ve pembeleşen yüzümü hafifçe tokatlayıp, aynaya sakince baktım. "Rol yapmak zorundasın," Bal taneleri ışıldadı. Parlak beyazlık gözlerimin dibindeki siyah kuyudan geliyordu. Kuyunun dibinde parıl parıl parıldayan büyük bir ay vardı. O ayın gölgesi bile içimi ürpertiyordu. Gözlerime bakmak istemiyordum. Kafamı eğdiğimde soluk beyaz dikiş izleri, karanlığa inat parladı. Bu parlama esnasında damarımdan geçen kanın rengi ona eşlik etti. Bir elim bileğimin üstünde bakışlarım ise aynadaydı. Yapayalnız kaldığım tiyatro salonundaki tek oyuncu bendim. Bir kitabın başlangıcını ve sonunu belirleyen o karakter bendim.
Mayreni Ivanova.
Bu hayatı tek başıma ilerletiyordum. İplere asılmış, kaderimi çekiyordum. Çektiğim kaya parçası üstüme her an düşecek gibi olsa da ipler benim elimdeydi. Elimde olmayan tek şey parlayan dikiş izleriydi. Cihazım öttüğünde kafamı saate çevirdim. Oklar saat dokuzu gösteriyordu. Yatağın üstündeki cihazı alıp, toplantının yapılacağı binaya ve oda numarasına baktım.
C-3X Blok 1 Numara.
Odadan çıktığımızda koridoru saran keman sesi her gece durmaksızın aynı saatlerde çalmaya başlıyordu. Keman sesine piyano sesi de katıldığında giyindiğim ayakkabıların çıkardığı ses müziğe karışıyordu. Tok sesler merdiveni inerken de devam etti. Çıkış kapısına geldiğimde beyazlar içindeki görevli dudaklarındaki tebessüm solmadan kapıyı açtı, "İyi geceler, Bayan Ivanova." Adama baş hareketiyle selam verdim. Ulaşım araçları kaldırıldığı için bunun yerine bisiklet tarzında ama farklı motorlu araçlar yapılmıştı. Sürüş için görevli Beyazlar bu konuda uzmandı. Kalın ve güçlü bacak kasları bunun açıklıyordu.
Benim için eziyet gibiyken onlar için sağlıktı. Pedalları çevirirken, motoru da çalıştırıyordu. Bu yüzden çok fazla pedal çevirmelerine gerek yoktu. Kapalı kapılar açıldığında beyaz aracın içine girdim. "C-3X Blok 1 Numara?" Kafamı salladım. Adam bioleti sürmeye başladığında herkesin bu olaydan haberi olduğunu anlamıştım. Adamın beyaz avuçları arasındaki dokunmatik ekranda beyazdı, bedenini ve ekranın rengini birbirinden ayıramıyorum. Beyazlığın bu kadar gerçekçi ve şeffaf olması gün geçtikçe gözümü korkutuyordu. DNA'lar her saat daha farklı kodlanırken, Beyazlar denek görevini görüyorlardı.
