အိမ္နားလည္းေရာက္ေတာ့မွာမို႔ အေတြးစကိုျဖတ္ရင္း
ငယ္ေလးႏွင့္ AD အားနႈိးရန္လွည့္အၾကည့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ဘဝင္မက်ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရေလသည္....
အိပ္ေနတာ လက္ကိုင္ထားဖို႔လိုလား.... လက္ကိုင္တယ္ထားပါေတာ့ ေယာက်ာၤးအခ်င္းခ်င္းကို အဲေလာက္ႏူးညံ့ေနရလား.... ရင္ခြင္ထဲေရာထည့္ဖက္စရာလိုလား..... စိတ္ထဲကမၾကည္ႏိုင္ျဖစ္သြားရင္း
" ငယ္ေလး.... ထေတာ့ အိမ္ေရာက္ခါနီးပီ"
ခပ္ဆပ္ဆပ္ လက္ေမာင္းအား႐ိုက္ႏႈိးမိေတာ့
" အား.... နာလိုက္တာ... ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါကိုႀကီးရ...."
ကၽြန္ေတာ္သနားသြားရသည္.... ဟုတ္သည္ ငယ္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔တအိမ္လံုး ပိုးေမြးသလိုေမြးလာခဲ့ရေသာ ကေလး ႀကီးႀကီးမားမား ေရာဂါမရွိေပမယ့္ ခဏခဏျခဴျခာေလသည္.....
" sorry..... ထေတာ့"
" အင္းထပီ...."
ကၽြန္ေတာ့ Grace ရွိရာျပန္လာထိုင္ပီး... စိတ္မခ်လို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့... ငယ္ေလးလက္ေမာင္းေလးအား အံုဖြဆိုပီးလုပ္ေပးေနတဲ့ AD....
လိုလို႔လား...... မျဖစ္ေတာ့... ဒီနစ္ေယာက္ကိုေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့မည္..... မလိုလားအပ္သည့္ျပႆနာေတြျဖစ္မလာေစဖို႔....
အိမ္ေရွ႕တြင္ ေမေမတို႔ကထြက္ႀကိဳေနေလသည္....
" လာၾကပီေဟ့.... ကေလးေတြ... ပင္ပန္းေနၾကပီလား... လာလာ ေဖႀကီးေရ... အိတ္ေတြကူသယ္ေပးလိုက္...."
ေမေမက တက္တက္ႂကြႂကြေျပာေနပီး ငယ္ေလးအား ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနလဲမသိ.... ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ကို ေပြးဖက္ကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲဖက္ထားေလသည္.....
" ေမ့သားငယ္ေလး ပိန္သြားျပီး အသားေတြလဲညိဳသြားတယ္... ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကစားလာတာတုန္း..."
"ေမကလည္း သားဘာမွမျဖစ္ဘူး....ခဏအိမ္ထဲေအာင္းေနရင္ ျပန္OK သြားမွာ...."
" ေအးေအး....ေရမိုးခ်ိဳးပီးအိပ္လိုက္ျကေတာ့....ထမင္းေရာစားၾကဦးမလား..."
" ေတာ္ပီ ေမေမ သားတို႔စားခဲ့တယ္....."
" အင္းအင္းသားတို႔အိပ္ေတာ့ အဲဆို"
Part-24
Start from the beginning
