El Hombre en el Retrato

Capitulo Treinta y Dos

"Hindi ko naman po kayo ama. Si Danillo Eustaquio ang aking ama." pabalang kong sagot kay Papa. Mas mabuting malaman ni Papa kung sino ang mas tinuturing kong ama.

"Aba't—"

Pinigilan ni Alonzo si Papa nang tangka nito na sampalin ako. "Don Rafael, tama na po iyan."

"Kailangan na disiplinahin ang anak ko, Señor Alonzo. Mukhang hindi siya nadisiplina ng kinalakihan niyang ama."

Kumuyom ang aking kamay.

"Ngunit, Don Rafael, kailangan mong kumalma. Baka tumaas ang iyong dugo."

Huminga ng malalim si Papa. "Hindi ka na makakaalis ng bahay na ito, Celestina. Makakalabas ka lang dito sa araw ng kasal ninyo ni Señor Alonzo." at iniwan na kami ni Papa.

Yumuko si Alonzo sa harapan ko at ngumiti ng pakatamis. Madiin din niyang hinawakan ang aking pisngi. "Hindi ba't sabi ko sa iyo ay akin ka lang. Tingnan mo, tumakas ka ngunit binalik ka dito dahil alam ng Dios na akin ka. Pinagod mo pa ang sarili mo sa pagtatago ng mahigit isang buwan." at marahan niyang pinunasan ang dugo sa aking labi. "Kung hindi ka umalis, hindi mo sana nararanasan ito." binitawan niya ako. "Sana'y magsilbing tanda ito sa iyo at huwag mo na ulit uulitin ang kalokohang ginawa mo."

Mariin akong napahawak sa aking saya sa labis na galit nang iniwan na ako ni Alonzo. Mas pipiliin kong paulit-ulit na tumakas at masaktan ng pisikal kaysa matali sa kanya.

"Señorita Celestine!" lumapit sa akin si Rosa at inalalayan akong tumayo.

"Nandito ba si Esmeralda?" marahang tumango si Rosa. "Gumawa ka ng paraan upang kami'y magkita." tiyak akong hindi kami ipagkikita ni Papa. Nais kong makausap si Esmeralda at gagawa ako ng plano para pareho kaming dalawa na makatakas sa lugar na ito.

------

"Señorita, dumating na po ang pamilya Ferrer."

Hindi na ako nag-abalang lingunin si Rosa at hinayaan ko ang aking sarili na tumingin sa labas. "Rosa..."

"Bakit po, Señorita Celestine?"

Hinaplos ko ang alaga kong pusa na si Celestina. Akala ko'y nakalimutan na ako ng aking alaga. "Maaari bang ipadala mo ito sa hacienda Pelaez?" inilahad ko ang sobre na naglalaman ng liham ko para kay Simoun.

Kinuha ni Rosa ang sobre. "Señorita..."

Muli akong tumingin sa labas. "Nakatitiyak akong babalik si Simoun sa kanila. Itatakas niya ako dito." sigurado akong mababalitaan ko na umuwi na si Simoun sa kanila. Hindi siya makakapayag na maikasal ako kay Alonzo.

"Señorita, gagawa po ako ng paraan para maipadala ito sa kanila."

Matipid akong ngumiti. Mananalangin ako na sana'y mabasa iyon kaagad ni Simoun. "Si Esmeralda, kumusta na siya?"

"Ganoon pa rin po. Maghapong nagbabasa ng libro o bibliya at minsa'y umiiyak. Sinisisi ang kanyang sarili dahil sa nangyayari sa iyo ngayon."

Nalungkot ako sa sinabi ni Rosa. Ganoon ang palaging ginagawa ni Esmeralda simula nang dumating ako dito. Nagkukulong sa kanyang silid at lumalabas lang kapag kailangan gumamit ng palikuran. Nagpadala ako ng sulat para sa kanya at sinabi kong wala siyang kasalanan sa nangyayari sa buhay ko ngayon ngunit wala siyang tugon.

"Señorita, lumabas na po kayo ng iyong silid. Baka po masaktan kayo ni Don Rafael kapag hindi ka pa lumabas."

Tumango ako at hinayaang umalis si Celestina. Tumayo ako at huminga ng malalim. Nauna akong lumabas kay Rosa. Kanina ay inayusan niya ako. Pinilit kong magsuot ng kulay itim na damit para maipahiwatig ko sa kanila na sa oras na ikasal ako kay Alonzo ay umpisa na rin ng unti-unti kong pagkamatay. Tanging ang choker na binigay sa akin ni Lola Glenda ang suot kong aksesorya.