~️Gamzeli Yarim~💜(ASKIDA)

GY|19

Annemlerin yanına geçince başımla Emre'ye selam verdim.

"Hoşgeldiniz"

"Hoşbuldum"

"Emre, ablam Aysima"

"Tanıştığıma memnun oldum"

"Ben de memnun oldum Emre"

Yok bu böyle olmayacaktı. Ben en iyisi Pamir'i bir daha arayım. Herkesten izin isteyip kalkmıştım. Arka bahçeye çıkıp salıncağın yanına gelmiştim. Birden aklıma Pamir ile halimiz gelmişti. İlk burada öpmüştü beni.

Hemen düşüncelerimden sıyrılıp Pamir'i aradım.

Çalıyor... çalıyor

"Alo" sesim biraz meraklı biraz da heyecanlı çıkmıştı.

"Efendim Aysima" sesi soğuk muydu? Evet hemde çok soğuktu.

"Pamir b-ben senden özür dilemek için aramıştım. Bugün dediklerime kı-"

"Benden özür dilemene gerek yok. Ayrıca ben kırılmadım, bunu da söyleyim" Pamir'in bu dediklerine gözlerim dolmaya başlamıştı bile.

"O zaman neden bana böyle davranıyorsun"

"Nasıl davranıyor muşum?"

"Soğuk ve sert"

"Bak Aysima bugün yeterince yoruldum. Bu yüzden lütfen yarın konuşalım"

"T-tamam g-görüşürüz" telefonu cevap vermeden kapatmıştı. Şuan içimde bir şeylerin kırıldığını hissediyordum. Dolan gözlerimden artık yaşlar yavaş yavaş süzülmeye başlamıştı. Yavaş bir şekilde yerimden kalkmış odama gidip üzerimi değiştirmiştim. Son kez telefonumu kontrol edip, bir an önce bu günün bitmesi için uykuya dalmıştım.

PAMIR'IN AĞZINDAN

Dün her ne kadar Aysima'ya sert davransam da şimdi pişmandım. Ona sert davranmamın sebebi rüya değildi. Dün o saatlerde isimsiz numaradan gelen fotoğraf ile neye uğradığımı şaşırmıştım. Altında yazan tarih Aysima'nın kaçırıldığı tarihti. Fotoğrafta Ayaz Aysima'yı öpüyordu. Şimdi kara kara ne yapsam diye düşünüyordum, çünkü bir tarafım inanırken, bir tarafım Aysima öyle bir şey yapmaz diyordu. Ve bana ağır basan taraf yapmaz tarafıydı.

Gidip Aysima ile konuşmam gerekti. Hemen ayakkabılarımı giyip koşarak evden uzaklaşıyordum, evet sadece uzaklaşıyordum. Bana doğru koşan Aysima'yı görene dek. Yanıma gelince tam ağzımı açıp konuşacaktım ki bana sarılmasıyla söyleyeceklerimi bile unuttum.

"Ben ben tekrardan özür dilerim"

"Özür dileyecek bir şey yok ortada Aysima"

"O zaman neden dünden beri bana soğuk ve sert davranıyorsun"

"Neden mi soğuk davranıyorum" cebimden telefonumu çıkarıp bana gelen resmi açıp Aysima'ya gösterdim.

"B-bu benim ama"

"Şimdi anladın mı ha ne neden soğuk davrandığımı"

"Bunun için miydi yani? Sadece bunun için miydi?"

"Daha ne olmasını bekliyordun ha bundan kötüsü var mı?"

"Yazık gerçekten yazık. Sen buna inanıp bana sorma gereği bile duymadın. Ben seni bu kadar severken bu iğrençliği sana neden yapayım ha söylesene" ben yaptıklarıma inanamaz halde öylece duruken birden elimdeki telefonun alınması ile kendime geldim.

"Bak Pamir, bu fotoğraf fotoshop sen bunu görmeyecek kadar kör olmuşsun" fotoğrafa daha dikkatli bakınca anlamıştım fotoshop olduğunu. Allah kahretsin ben nasıl inanmıştım.