The boy from work turns out my biggest nightmare

Waargebeurd verhaal

Ik ben X, 18 jarige meisje.

Het was een doodgewone dag op mijn werk. Ik werk namelijk in Primark als student in Meir. Er werd me gevraagt dat ik bij de mannenafdeling t-shirts moest gaan plooien, dus ik pakte een tafel en begon te plooien. Naast me stond een jongen aan een tafel ook t-shirts aan het plooien. Hij werkt hier ook. Ik keek hem aan en hij leek me een doodgewone 'Belgische' jongen dus ik wende mijn blik meteen van hem af. Ik had niet iets van 'omg hij is zo aantrekkelijk', neen.
Paar uurtjes later sprak hij me opeens random aan. Hij zei: 'eeh een man vroeg me waar de paskamers zijn dus wees ik hem de linkerkant op'. Ik moest lachen, want dat is niet zo. De paskamers zijn aan de rechter kant. Hij voelde zich schuldig dat hij de man de verkeerde richting liet gaan, maar ik zei dat het bij mij ook wel vaker gebeurt. De winkel is groot. Het is normaal dat je niet alles weet.
Hij ging terug naar zijn tafel. Paar minuten later kwam hij weer terug naar mij en begon met me te praten over allerlei dingen. Ik vond het raar dat een doodgewone 'Belgische' jongen met me kwam praten. Hij liet mij op sommige momenten ook lachen. Het verliep heel goed tussen ons. Het leek alsof ik hem langer kende. Op een gegeven moment had hij geen extra tafel om daar kleren op te plooien dus vroeg hij aan mij of dat hij mee aan mijn tafel kon plooien. We stonden dus de rest van de werkuren overelkaar kleren te plooien. Hij zei: 'hoe moet ik deze t-shirt plooien?' Ik zei: 'je plooit al de hele dag en nu vraag je aan mij hoe het moet?' Hij zei: 'jaa het lukt niet'. Ik wist wel dat hij het zei om mijn aandacht meer te krijgen. Hij liet mij ook vaak lachen. Zijn trucjes waren best wel goed geef ik toe. Het was op een moment stil en ik dacht hier goed bij na.
Voor ik in Primark werkte heb ik tegen mezelf gezegt dat ik helemaal geen jongen in mijn leven wil hebben. Het is allemaal verspilde tijd. Als een jongen goed voor je is dan zal hij je beter willen leren kennen en om je hand vragen. Ik hou helemaal niet van spelletjes. In primark werkte er veel knappe jongens, maar ik ging geen aandacht vragen van de jongens. Ik werkte voor mezelf en hield mezelf tegen om iets meer met een jongen te beginnen. Ja, er waren wel jongens die met me spraken en vroegen hoe ik heet, hoe oud ik ben, vanwaar ik ben,.... Het was altijd wel hetzelfde. Er was geen enkele jongen die mij gewoon kon laten lachen zonder meer informatie over me te weten. Zonder te weten hoe ik heet of hoe oud ik ben of in welke school ik zit. Ik snap wel dat het basic vragen zijn om zo een conversatie te beginnen, maar het sprak me helemaal niet aan.
Wie me wel aansprak was de doodgewone 'Belgische' jongen. Nu ben ik bijna 20 jaar en sinds die dag heeft hij mijn hart gestolen.
HOW IT END...

Uiteindelijk heeft mijn 'droomjongen' mij verlaten. Ik ben er pas later achtergekomen dat hij mij een heel jaar heeft bedrogen met een andere dame. Een maand na onze break up is hij getrouwd met een ander. Ik zat maanden lang in een depressie en moest het helemaal alleen verwerken.

SO LADIES. DO YOUR RESEARCH AND NEVER EVER SETTLE FOR LESS!!!