The war in the future....

Κεφάλαιο5

Μετά αφού δεν είχε τίποτα άλλο για να κάνω πήγα στο δωμάτιο μου να κοιμηθώ.

Dream flashback.

<Βοήθεια....!>

Πάλι εκείνη η φωνή.

Daniel: Που είσαι;

<Βοήθησε με.... σταματά να με κοιτάς έτσι!>

Daniel: Τι εννοείς;.... Είναι πολύ σκοτεινά!
Δεν μπορώ να δω τίποτα.

<Χρειάζομαι την βοήθεια σου>

Είπε και η φωνή της έσπασε

Daniel: Που είσαι;

<Εδώ>

Daniel: Που ακριβώς εδώ;

<Εδώ! Έλα σε ικετεύω>

Είπε και έκλαιγε με λυγμούς.

Daniel: Που να έρθω;;..... ΠΕΣ'ΜΟΥ!

Dream flashback end.

Ξύπνησα πάλι από το ίδιο όνειρο. Πάλι εκείνη η φωνή!
Τι ήταν αυτό το όνειρο;
Γιατί ακούω αυτήν την φωνή που δεν έχω ξανά ακούσει ποτέ;
Και για πιο λόγο μου ζητάει βοήθεια.... Τι θέλει να πει.... δεν μπορώ να καταλάβω.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και πήγα στο μπάνιο.
Έβρεξα το πρόσωπο μου με κρύο νερό και κοιτάχτηκα στο καθρέφτη.
<Τι τρέχει με εμένα;> αναρωτήθηκα και πήγα να φορέσω την στολή μου.

Μετά πήγα στα παιδιά και αυτή την φορά δεν τους καλημερισα. Τσάμπα κόπος, αφού δεν μου μιλάνε καν.
Πήρα το φάρμακο και τους το έδωσα. Ύστερα ξεκίνησα την προπόνηση και τους έβαλα να κάνουν ζέσταμα, ασκήσεις.... τα συνηθισμένα.
Η προσοχή μου είχε πέσει όπως συνήθως στην LN 9.
Αυτό το κορίτσι είναι απίστευτο! Ότι και να την βάλω να κάνει, το κάνει τέλεια. Έχει ένα ταλέντο στα πάντα και είναι πολύ δυνατή. Επίσης είναι η πιο όμορφη εδώ πέρα... όλοι είναι όμορφοι.... αλλά όχι σαν εκείνη. Μην σχολιάσω το καλλίγραμο σώμα της.

Αργότερα λίγο πρίν τελειώσω την προπόνηση, ήρθε κάποιος και μου είπε να πάω τα παιδιά στο δωμάτιο του στόχου. Ελπίζω σε αυτό το δωμάτιο να μην υπάρχει κάτι παρόμοιο, όπως το δωμάτιο της μονομαχίας. Δεν θέλω να δω άλλους τραυματισμένους.

Και αυτό το δωμάτιο είναι τεράστιο. Είχαν έρθει και οι άλλες τάξεις της ηλικίας 17. Στο δωμάτιο υπήρχαν τέσσερις χορούς για στοχοβολία. Ο πρώτος ήταν με μαχαίρι, ο δεύτερος με τόξο, ο τρίτος με πιστόλι και ο τέταρτος δεν έχω καταλάβει ακόμα. Καλά είναι τόσο μικροί και θα τους βάλουν να στοχεύσουν με μαχαίρια και πιστόλια;
Στο πρώτο δωμάτιο με τα μαχαίρια μερικοί τα κατάφεραν να πετύχουν το κέντρο του στόχου. Στον δεύτερο δωμάτιο τα πήγαν καλύτερα σε σχέση με τα μαχαίρια. Ενώ στο τρίτο δωμάτιο με τα πιστόλια ελάχιστοι τα κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους. Οι τρεις δοκιμασίες δεν πήραν πολύ ώρα, τώρα θα πάνε στο τέταρτο δωμάτιο, που είναι και το πιο μεγάλο.

Όλοι τους φοράνε γιλέκα που δεν διαπερνούν οι σφαίρες και πήραν μία μεγαλύτερη δώσει από το φάρμακο. Οι κόρες των ματιών τους είναι μικρότερη και ο τρόπος με τον οποίο στέκονται στα πόδια σε σειρά, τόσο ήσυχοι χωρίς να κινήσουν ούτε το φρύδι τους με τρομάζει. Ακούγετε πάλι αυτή η φωνή από το μικρόφωνο.

Μικρόφωνο: Αγαπητά παιδιά μου. Ετοιμαστείτε να πυροβολείσετε τον οποιοδήποτε από σας.

<Ναι> είπαν όλοι τους με μια φωνή.

Όλοι τρέχουν να πιάσουν τα όπλα. Που είναι η LN 9, δεν μπορώ να την δω πουθενά. Παντού ακούγονται πυροβολισμοί, κραυγές και αίματα πετάγονται σε όλο το δωμάτιο. Δεν μπορώ να τους βλέπω άλλο, νιώθω ότι θα ξεράσω με αυτό που κάνουν.

Την στιγμή που πήγα να φύγω, αντίκρισα την LN 9. Δεν είναι καλά, με το ζόρι κινείται αφού την έχουν πυροβολήσει στο αριστερό πόδι. Δεν μπορώ να το πιστέψω πως προσπαθεί να τρέξει. Μα καλά δεν την πονάει;

Σε κάποιους τελείωσαν οι σφαίρες και πολεμάνε χωρίς όπλα. Οι εικόνα που έχω μπροστά μου δεν περιγράφεται, είναι απίστευτα τρομακτικό. Το πάτωμα είναι ολόκληρο με αίμα και παντού βρίσκονται ξαπλωμένα σώματα των τραυματισμένων παιδιών.
Έχει περάσει παραπάνω από δύο ώρες και ακόμα να τελειώσει όλο αυτό. Έχουν απομείνει 6 παιδιά και ανάμεσα σε αυτούς είναι και η LN 9. Έχει καταντήσει χειρότερα όπως και τα υπόλοιπα παιδιά.

Συνέχισαν να πολεμάνε για περίπου άλλη μία ώρα, μέχρι που ένα από τα παιδιά στάθηκες τελευταίος στα παιδιά. Όμως η καημένη μου LN 9, βρίσκεται στο πάτωμα γεμάτη πληγές και σφαίρες στο σώμα της. Ένιωθα την καρδιά πως ήθελε να σπάσει βλέποντας την έτσι. Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου και όλο μου το σώμα έτρεμε ασταμάτητα.
Μπήκαν κάποιοι στο δωμάτιο και μάζεψα όλα τα παιδιά για να τα πάνε στο ιατρείο. Ήθελα να πάω από πίσω της, αλλά δεν με άφησαν. Μου είπαν να πάω στο δωμάτιο μου και να μην ανησυχώ. Είπαν πώς όλα θα πάνε καλά και αύριο όλοι τους θα ήταν καλά. Δεν είχα άλλη επιλογή και έκανα όπως μου είπαν.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Το μάτι μου δεν κλείνει με τίποτα, μετά από αυτά που είδα. Πρέπει να ανακαλύψω για πιο πράγμα γίνεται όλο αυτό. Τι είδους στρατόπεδο είναι αυτό; Γιατί υπάρχουν τέτοιες δοκιμασίες; Και γιατί όλοι τους εδώ δεν μοιάζουν με ανθρώπους; Πρέπει να καταλάβω τι γίνεται!
____________________________

Γειά σας😄

Τι κάνατε παίδες;
Ελπίζω να περνάτε καλά και να σας άρεσε το κεφάλαιο.
Αύριο θα πάω σε ένα ξενοδοχείο, για να μείνω περίπου μία εβδομάδα.😁 Γι'αυτό μπορεί να μην ανεβάσω όσο θα είμαι εκεί.😔
Πείτε μου στα σχόλια την γνώμη σας.

Τσάγια❤