Bukre ve Poyraz...
Kırmızı Sütyenli ve Bay Sapık...
Bir gün ayrılık kapıyı çaldığında ikisi de dizlerinin üzerine çöküp teslim oldular. Izdırap, korku, heyecan ama bir o kadar hüzün... Ta ki bir minik hayatlarına giresene kadar!
Bir anlık öfke, k...
Aralarda medyalar vardır, internet eşliğinde okuyunuz.
Hayat zor, dert çok, Yıldız Tilbe damardan acı enjekte ediyor...
Bir türlü alışamıyordum onsuzluğa. Elim sürekli telefona gidiyordu, ya mesaj yazıp siliyordum ya da tam arayacakken vazgeçiyordum. Bir ara numarasını sildim ama şöyle bir sorun vardı ki ona dair olan her şey ezberimdeydi. Sildiğim numarayı paşa paşa yazıp rehbere geri ekledim. Fotoğraflarımızı sildim bir ay önce falan Allahtan geri dönüşüm diye bir şey vardı. En çok koyan daha bir ay önce sen benimsin, yanımda olacaksın diyen adamın büyük bir kolaylıkla benden vazgeçmesi ve arayıp sormaması olmuştu. Bir ara da acayip Yıldız Tilbe'ye kafayı takmıştım. Ondan başka sanatçıyı dinleyemiyordum, dinlediğim şarkıları da acayip ağırdı. Adeta damardan uyuşturucu falan veriyordu vesselam. Hamile olmasam belki içki falanda içerdim ama gerek yoktu çünkü Yıldız Tilbe zaten sesiyle ve o insanın içine işleyen şarkı sözleriyle zaten sarhoş ediyordu. Bir zaman sonra sürekli şarkı dinleyip ağlamaya başlamıştım ve gece gündüz demeden bağıra bağıra bende söylüyordum. Durumun vahim olduğunu fark eden ailem telefonuma el koymuş ve Yıldız Tilbenin bütün şarkılarını silmişti. Bende bu sefer kulaklıkla dinlemeye başladım.
Zordu ya... Valla zordu.
Böyle yüreğim sıkışıyordu çoğu zaman sebepsiz yere. Göğüs kafesim patlayacak gibiydi, nefes alıp verdiğimde canım yanıyordu artık. Bir zaman sonra bebeği unutmuştum çektiğim ızdıraptan, o dönem çok kararlıydım Poyraz'a geri dönmeye. Hatta aramıştım ama açmamıştı, o gece ağlamaktan helak olup bayıldığımda hastaneye kaldırmışlardı. Doktor o zaman açık açık eğer böyle ağlayıp durmaya devam edersen düşük yaparsın diye bağırmıştı yüzüme. O geceden sonra bebek uğruna yaptıklarımı bir kalemde silmemem gerektiğine karar verdim. Sonrada bir daha hiç aramadım onu, zaten o gecenin ardından geri aramaması da çok koymuştu bana. Daha sonraki günlerim gayet normal geçmişti, kendime ve bebeğe dikkat etmeye başlamıştım. Yıldız tilbe dinlemeyi de bırakmıştım hatta genel olarak şarkı dinlemiyordum. Kendimi kitap okumaya, gezmeye ve dizi izleye vermiştim. Aslı okulu olduğundan çoğu zaman yanımda olmadığı için tek başıma o avm senin bu avm benim gezip duruyordum. Gezmediğim zamanlar kitap okuyordum ya da Leyla ile Mecnun dizisini izleyip mutlu oluyordum. Bunun dışında da yaptığım pek bir şey yoktu, ailemle aynı evde olmama rağmen beni sürekli kontrole gelmeleri veya aramaları dışında konuşmuyordum. Ve herkese yıkılmadım ayaktayım havası veriyordum. Hatta bazen gülüp kahkaha bile atıyordum ama eskisi gibi gerçek gülüşlerim değildi, gülmek için gülüyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine her zaman ki kocaman televizyonu açıp önüme bir sürü yiyecek koyup Leyla ile Mecnun izliyordum. Neredeyse dört aylık hamile olmama rağmen karnım baya belli oluyordu, hamile olduğumu herkes anlardı yani. Kilo alma konusunu da biraz abartmıştım sanırım, şuan normalden fazlaydı kilom ama yapacak da bir şey yoktu sonuçta ben değil bebiş istiyordu. Kendi kendime omuz silkip önümdeki tatlıyı yemeye devam ettim. Bir süre sonra diziye o kadar dalmıştım ki gözümü kırpmadan izliyordum. Birden telefonum çalınca olduğum yerde sıçradım, arayana bakınca Aslı olduğunu fark ettim. Açıp "Efendim?" dedim.
