Latecomer

Chapter 1

I slowly nodded na naka-kunot noo.

"She's my classmate." and she's the famous weirdo. Everyone knows her.

"Psh." tanging sagot n'ya at iniwan kami.

What's with him?

"Ah... " akmang titingnan ko na sana siya sa kan'yang mga mata, nang marealize ko kung sino itong kaharap ko ngayon. Instead of fighting her stares I prefer to look her head, nose, shoulder, ears, and everywhere. I couldn't fight her back. It's...

"O-kay. Uhm... Miss." ramdam kong mas lalo pa itong tumitig sa akin tuluyan na akong napayuko at tiningnan nalang ang mga pagkain na nasa sahig.

"A-ko na ang hihingi ng paumanhin sa nagawa ng aking kapatid. Wala talagang mudo 'yon minsan. K-ung gusto mo, papalitan ko nalang 'yang mga pagkaing natapo---"
Where is she?
Hindi nalang pala sana ako yumuko kanina. She's walking now outside the cafeteria.

I observed, many students got angry to her just because she left me. Well, they always do. I didn't get them.

Instead of listening their grumblings, I directly go to the line and get foods.

As expected, pina-una ako sa pila. The advantage of being part of basketball team and a brother of their famous capatin. Funny.

"Ang tagal mo" reklamo nito nang makarating ako sa pwesto niya.

Palaging nagrereklamo and I'm used to it. Inilapag ko ang pagkain naming dalawa at umupo sa tapat n'ya.

"Bro, did you bump her?" tanong ko at nagsimulang sumubo.

He remained silent so I looked at him.

"Accident." tipid n'yang sagot at sumubo.

"You didn't say sorry to her."

"It's accident and why do you care?" walang gana nitong tanong.

"Still, natapon yung pagkain n'ya, bro. You should say sorry and buy her another food. Keep in mind that she's also a human."
Kadalasan, walang paki itong kapatid ko kung anong nangyayare but we're different.

"'di sana ikaw nalang ang bumuli nang pagkain n'ya."

"Why should I?"

"Oh, I forgot. She left you. How's the feeling?"

Imbis na mainis, natawa nalang ako. Saan nga ba tutungo itong pag-uusapan namin?

Alam kong talo na naman ako dito. He's the older brother, he gets what he wants, and do what he wants.

He has this called, pride.

Dali-dali kong tinapos ang pagkain ko at nagpa-alam na mauuna lang.

Sinuntok ko nang mahina ang balikat n'ya at kumaripas nang takbo papunta sa classroom namin.

Pagdating ko, wala pa ang English teacher namin kaya umupo muna ako at naglaro nang chess sa cellphone.

Nang mabored ako, pinatay ko na ang cellphone at tumunganga sa white board. Maya maya, pumasok ang English teacher namin kaya nagsi-ayos sila ng upo.

"Good morning class! How's your day?"
Masayang bati n'ya.

He's our English teacher. Mr. Erick Villan. Siguro nasa 24-26 years old siguro. I don't know.

"Before we start our discussion, I have something to announce. I know---"
Napatigil sa pagsasalita si Sir nang bumukas ang pinto.

"Good morning, Patricia" nakangiting bati ni sir. At tinitigan lamang siya ni Patricia like she always do.

I can say, he's not mad. Sa lahat nang teachers namin, siya lang ata ang ngumingiti at hindi nanglalait kay Patricia.
He's kind.

"The weirdo is here. Psh"
"Dzuh! Yekiees! "
"Hays"

Hindi ko pinansin ang mga bulung-bulungan nila at nagpukos ako sa dalawang nagtitigan lamang.

Si sir na nakangiti at si Patricia na walang reaksiyon.

Mayamaya, umiwas din si sir nang titig.

"You can sit now, Ms. Patricia" hindi pa rin nawala ang ngiti sa kan'yang mukha.

Naglakad siya papunta sa kinaroroonan ko.
Wala namang mga estudyanteng pumatid sa kan'ya, nanglait at sinigaw-sigawan siya.
No one dared.

They know, Mr. Erick will get mad.

Umupo siya sa tabi ko at walang nilingon kahit isa. Diretso itong nakatingin sa white board at parang ang lamin ng iniisip.

Mr. Villan starts his announcement kaya nakinig nalang din ako sa kan'ya.

And then, the discussion started also.

---