21-06

-2-

Ο χρόνος κινούνταν πολυ αργά και βασανιστικά.

Τα βρεγμένα του μαλλιά έπεφταν στα εξοργισμένα μάτια του. Το λευκό πουκάμισο που φορούσε, είχε γίνει σχεδόν διάφανο, κολλημένο πανω στο γυμνασμένο του σώμα σαν δευτερο δέρμα, φανερονοντας κάθε αμαρτωλή πτυχη του στήθους του.

Ξαφνικά η ανάσα μου έγινε πιο γρήγορη, καθώς το χέρι του ακόμη κρατούσε τον λαιμό μου.

Ασυναίσθητα, δάγκωσα τα χείλη μου, κάτι που μάλλον τον εκνευρισε περισσότερο...
Άφησε τον λαιμό μου και πέρασε το χέρι του μέσα από τα καστανά του μαλλιά, φανερονοντας ένα επιβλητικό μετοπο πριν φέρει το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου, παγιδευοντας με ανάμεσα σε εκείνον και τον τοίχο.

Τα χείλη του χιλιοστά μακριά από τα δικά μου, το δέρμα μου ανατρυχιασε καθώς η ανάσα του έπεφτε στα μάγουλά μου.

"Μπορείς να μου πεις τι συμβαίνει;
Γιατί ένα τόσο γλυκο κορίτσι ξαφνικά θέλει να μου κάνει την ζωή δυσκολη;"

Η φωνή του σιγανή και σταθερή, πιο βαριά απ ότι συνήθως, τα μάτια του πιο σκουρα, το βλέμμα του σχεδόν πονούσε κάτι μέσα μου, χωρίς να ξέρω τι.

"ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ!"

Έκλεισα τα μάτια μου τρομοκρατημένη από το ξαφνικό του ξέσπασμα, μονο για να τα ανοίξω διάπλατα δευτερόλεπτα μετά.

Εκείνος έσκυψε στο αυτί μου και το δάγκωσε απαλά πριν ψιθυρισει:

"Μπορώ να σε κάνω να με υπακους σαν σκυλάκι αν θέλω, και παρολο που είσαι χαμένη υπόθεση θα το προσπαθήσω."

Πρίν προλάβει τα τελειώσει την φράση του, τα δυνατά του χέρια τράβηξαν την μέση μου, κολλοντας με πανω στο βρεγμενο του παντελονι και ένα επιφωνημα ξέφυγε απ το στόμα μου πριν τα χείλη του επιτεθούν στα δικά μου.

Χωρίς κανένα ίχνος άρνησης, ενεδωσα κατευθείαν στο άγγιγμα του, καμιά προσπάθεια αποφυγής, καμιά σκέψη να φυγω.

Δάγκωσε δυνατά το κάτω χείλος μου κάνοντας με να φωνάξω μέσα στο φιλί, ενώ εκείνος έβαλε στο παιχνίδι την γλώσσα του. Κάθε του κίνηση καλά σχεδιασμένη, σαν να το έχει κάνει άπειρες φορές, υπολόγιζε την κάθε μου αντίδραση. Όταν τα χέρια του ζουληξαν τον ποπο μου, τυλιξα τα ποδια μου γυρω απο την μέση του, ξαφνιαζοντας τον εαυτό μου. Δεν ξέρω από που ηρθε αυτό το θάρρος, αλλά η λογική μου, που ουρλιαζε και τράβαγε τα μαλλιά της από αγανάκτηση, ήταν προσωρινά εκτός εμβέλειας, σαν να την είχε κλείσει σε ένα κουτάκι, αποσπώντας την προσοχή μου με τις πραξεις του.