Evet,bu sabah lise hayatımın 3.yılı. Artık 3. sınıfım.Özel Ata Kolejine gidiyorum. Kolej sahibinin oğluyla aynı sınıfa gidiyorum aynı sınıfa gitmeklede kalmayıp aynı sırayı ve aynı kalbi paylaşıyorum.Size en baştan anlatıyım;
Sevgili ablam öldüğünden beri(2 yıldan beri yani) babam bi çeşit bunalımda.Şöyle ki sevgili Şebnem Ablacım benim öz kardeşim değil.Gerçi babamız bir ama annemiz farklı.Olay şu;
Zamanında anneciğimin çocuğu olmadığı için sevgili gelininin üstüne kuma getiren sevgili babaannem "Diyarbakır'da böyle şeyler çok sık yaşandığı için" hiçbir tereddüte uğramadan aile dostunun biricik kızı Yelda'yı gelinin üstüne kuma olarak getiriyor.Tabi bunlar olurken benim sevgili saf anneciğim yaşadıkları şehir Diyarbakır'a çok çok uzak olan İstanbul'da "cinayet soruşturması" adı altında avukat olarak olay yerinde bulunuyor.O zamanlar babamla evlenmeden önce İstanbul'da gözde bir avukat olan annem Diyarbakır'a geldikten sonra da vazgeçilemez olmuştu.İşinde 1 numaraydı.Neyse annem olanları öğrendikten sonra tası tarağı toplayıp davul zurnayla çıktığı baba evinde elinde büyük bir valizle geri dönüyor.Fakat babam annemin yanına;
"bizimkisi büyük aşk böyle kolay bitemez","hem zaten her şey annem yüzünden nolur terketme beni" gibi bir sürü zırvalıkla annemi bir şekilde ikna ediyor.Ama annem Diyarbakır'da yaşamamaya kararlı babama tek şartı bu,benim sevgili babacığımda kabul ediyor ve istanbulda yaşamaya başlıyorlar.Babam babaannemlerle tüm iletişimini kesiyor.Ta ki bir gün gecenin 1'inde kapı çalana dek.Annem kapıyı açtığında karşısında elinde bir bebekle babaannemi görüyor.İşte o günden beri annem sanki kendi bebeğiymiş gibi ablacığım Şebnem'i 22 yaşına getiriyor.He bu arada şebnemden 3 yıl sonra ben doğmuşum.Annem hiç sıkılmadan bir kere bile of demeden ikimizi birden büyütüyor falan.Sorunlar Şebnem 10 yaşına bastığında başlıyor.Doğum gününde babacığımın Şebnem e ipod almasıyla kıskançlıktan çatlıyorum,Şebnemle birbirimize giriyoruz falan filan.O gün bu gündür daha doğrusu o günden Şebnem ölene kadarki süre zarfında hep çekişmeli ve kıskanç bi hayatımız olmuş.Şebnem babamın gözdesiydi derste iyiydi çok güzel keman çalardı."babamın yüzünü yere eğicek hiç bi şey yapmazdı" evet babam her seferinde böyle derdi.Bende dikkat çekebilmek için okulda sürekli kavga etmeye başladım.Bu esnada babam sürekli benimle ilgilenirdi.Ve bende hep kavga ettim.Ama hiç bir zaman babamın gözdesi olamadım.İşte Şebnem araba kazası sonucu hayatını kaybedince babam bi türlü atlatamadı tabi kolay değil sonuça gurur kaynağını kaybetmişti.Neyse her okuldan atılınca bende sürekli yeni arkadaşlar edindim ama en sevdiklerimle hala aynı okula gidiyorum.Şimdilik...
