Ouders.
Als puber is het vaak lastig om een connectie te vinden met je ouders.
Je houd van ze en je wilt al hun aandacht die er is van hun....
Maar niet als ze je gaan veroordelen, als ze je tegenspreken, als ze je niet geloven.
Wil ik dan nog wel met ze praten?
Nee.
Je voelt niet begrepen, bang om weer afgewezen te worden.
Je ouders weten niet wat er in jouw hoofd speelt of hoe jij je voelt!
Maar toch blijken hun het altijd beter te weten.
Hierdoor krop ik mijn gevoelens op, geen plek om ze te bespreken.
Dan is het nog erger dat mijn ouders niet houden van problemen uit te praten.
Ik wil een ruzie of mijn gevoelens bespreken, mijn ouders hebben daar geen behoefte aan.
Allemaal dingen die mij verder laten scheiden van mijn ouders.
Ik raak vol en ongelukkig van al mijn ongedeelde gevoelens en gedachtes.
Een opgekropte tiener die wilt praten.
