Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 20

  Παίρνω το πρόσωπο της μέσα στα χέρια μου και ψάχνω με το βλέμμα μου για τυχόν τραύματα. Τα μάγουλά της είναι βρεγμένα, έτσι αποδιώχνω τα δάκρυα με τους αντίχειρές μου

  «Είσαι καλά, Έμ;» ρωτάω. Νιώθω ένα βάρος να πλακώνει το στήθος μου. Αν κάποιος την πείραξε, αν της έκανε κάτι, αν την άγγιξε…είναι νεκρός.

  Δεν απαντάει, παρά βήχει. Κακό αυτό.

  «Πρέπει να κάψω αυτά τα λουριά, είναι υπερβολικά σφιχτά για να τα λύσω, αλλά ίσως καούν οι καρποί σου» λέω κοιτώντας την μέσα στα μάτια. Μοιάζει έτοιμη να λιποθυμήσει. Όχι, Εμ…κρατήσου!

  Την βλέπω να κουνάει το κεφάλι θετικά, δεν έχει τη δύναμη να απαντήσει. Συγκατανεύω και πιάνοντας τα λουριά που αιχμαλωτίζουν τα χέρια της, αρχίζω να τα καίω. Το πρόσωπό της συσπάται απ’ τον πόνο κι αναγκάζομαι να σταματήσω. Πιάνω το λουρί και το τραβάω με όση δύναμη μου έχει απομείνει. Αργεί, αλλά τελικά κόβεται.

  «Δεν σου έχουν δέσει τα πόδια;» ρωτάω, αν και η απάντηση είναι ολοφάνερη.

  «Όχι», η φωνή της ίσα που ακούγεται.

  Χαϊδεύω το πρόσωπό της και λέω: «Μωρό μου, προσπάθησε να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά».

  Δεν λέει τίποτα και φοβάμαι πως έχασε ήδη τις αισθήσεις της. Κοιτάζω βιαστικά τριγύρω, ψάχνοντας για την πόρτα, αλλά όπως έντρομος συνειδητοποιώ, δεν υπάρχει καμία πόρτα.

  «Εκεί πάνω» ψελλίζει η Έμιλυ, σηκώνοντας ελάχιστα το χέρι της προς το ταβάνι. Ακολουθώ την κατεύθυνση που δείχνει το σηκωμένο δάκτυλό της και εντοπίζω μια μικρή, ξύλινη πορτούλα.

  «Γαμώτο!» ξεφωνίζω και σηκώνομαι απ’ το πάτωμα, αγνοώντας τα πόδια μου που τσιρίζουν απ’ τον πόνο. «Πως στο καλό θα ανέβουμε εκεί πάνω;».

  Παραπαίοντας, πηγαίνω προς το μέρος της πόρτας, για να υπολογίσω την απόσταση της απ’ το πάτωμα. Δυστυχώς, ακόμη κι αν σήκωνα την Έμιλυ δεν θα έφτανε μέχρι εκεί πάνω. Χρειαζόμαστε κάτι για να μειώσει την απόσταση, αλλά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα μέσα στην αποθήκη που είμαστε κλεισμένοι. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει…

  Στρέφομαι προς την Έμιλυ και πηγαίνω κοντά της.

  «Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να βγούμε από εδώ, Έμ» λέω, «πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου».

  Τα μάτια της πεταρίζουν μια στιγμή, πριν εστιάσουν πάνω μου. Είναι προφανές πως αυτό που θα της ζητήσω, είναι πέρα απ’ τις δυνάμεις της. Είναι υπερβολικά κουρασμένη…ή χτυπημένη…για να σηκωθεί, πόσο μάλλον να χρησιμοποιήσει δυνάμεις της Γης.