Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 12

Κεφάλαιο 12ο

Έχω βγει απ’ το όραμα εδώ και μερικά λεπτά, ωστόσο δεν έχω βρει ακόμη το κουράγιο να ανοίξω τα μάτια μου. Τα νιώθω βαριά και ξέρω ότι είναι πρησμένα απ’ το κλάμα. Έκλαιγα απαρηγόρητη στο όραμα. Έκλαιγα με τον πόνο να κατασπαράζει τα σωθικά μου και να με διαλύει από μέσα προς το έξω. Θέλω τόσο πολύ να πιστέψω ότι όλο αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αποκύημα της φαντασίας μου, κάτι που δημιουργήθηκε λόγω του άγχους και του φόβου μου μήπως ανακαλύψουν οι γονείς μου την αλήθεια για εμένα και τον Ναθάνιελ. Ωστόσο είμαι απόλυτα σίγουρη πως όσα είδα είναι πράγματι το μέλλον μου.

  Οι λυγμοί μου γεμίζουν το δωμάτιο καθώς δάκρυα καταβρέχουν τα μάγουλά μου φτάνοντας ως τον λαιμό μου. Σφραγίζω τα ήδη κλειστά μου μάτια με το χέρι μου και ξεσπάω σε αναφιλητά. Θα γίνει πόλεμος και εμείς θα καταδικαστούμε σε θάνατο…Η αλήθεια είναι, πως ενώ ξέρω ότι και την πρώτη φορά που συνέβη αυτό με ένα μέλος της Φωτιάς και μία Μέτοικο προκλήθηκε πόλεμος, ποτέ δεν έμαθα τι απέγιναν αυτοί οι δύο, ποια ήταν η απόφαση των Θεώ Ηγετών για τη μοίρα τους. Ποτέ δεν έμαθα και ποτέ δεν θεώρησα αναγκαίο το να το μάθω.

  Ανακάθομαι και ακουμπάω την πλάτη μου στο ξύλο του κρεβατιού. Κοιτάζω με κενό βλέμμα τον σκουρόχρωμο τοίχο απέναντι, αποφεύγοντας να αντικρίσω το είδωλό μου στον καθρέφτη. Ένα βάρος πλακώνει το στήθος μου και μου είναι αδύνατον να το διαλύσω ώστε να αισθανθώ καλύτερα. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν μπορώ να εμποδίσω την καταδίκη μας. Δεν μπορώ να αλλάξω το μέλλον παρά τις τόσες ξεχωριστές μου δυνάμεις.

  Ένα χτύπημα στην πόρτα με κάνει να σκουπίσω τα μάτια μου βιαστικά και να σηκωθώ απ’ το πάτωμα. Δεν θέλω να με δει κανείς έτσι, κυρίως γιατί δεν θέλω να αρχίσουν τις ερωτήσεις του τύπου “τι έγινε”, “γιατί κλαις” και όλα τα σχετικά. Ωστόσο το άτομο που χτύπησε την πόρτα, δεν μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω τίποτα πέρα απ’ το να την κοιτάζω ακίνητη να ανοίγει.

  «Έμ;» λέει ο Ναθάνιελ μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο. Μπορεί πλέον  να μην κλαίω, αλλά τα μάτια μου είναι σίγουρα κατακόκκινα και γενικά όλο μου το πρόσωπο χλωμό. Και όπως είναι φυσικό, το παρατηρεί αμέσως και η έκφραση του μετατρέπεται σε ανήσυχη.

  «Τι συνέβη;» ρωτάει και τα μελί του μάτια σταματούν στα δικά μου, που δεν έχω ιδέα τι χρώμα έχουν αυτή τη στιγμή, αλλά εύχομαι να είναι το φυσιολογικό γαλάζιο.