Chapter Twelve ~~ Unexpected :)

Mulai dari awal
                                        

Im i too B*tch?

Why all of people..

Ako pa?

ALAM kong mahirap maiwan..

Pero mas mahirap ang mang iwan kung alam niyo lang..

Pano na to?

Yung situation namin ni Andy?

Will i continue this?

Kung itutuloy ko..

malaki ang posibilidad na..

Mae-enjoyko ang last 5 months of my life..

Pero kapag dumating yung Araw ko.. MAS mahirap..

Kung di ko ito itutuloy..

Magigi medyo boring..

BUT Medyo madali para sa aking umalis..

UGH!!!

What a Consequence?!!!!

BAt ko nga ba iniisip lahat ng mga yon..

diba dapat mag g-go With the flow nalang ako?

Kasi eto yung gusto ni God...

I didnt notice na may luhang pumatak na palamula sa mata ko.

Ang hirap ng  sitwasyon ko..

naisin ko mang mamuhay bilang isang normal na tao pero..

Hindi p-pwede..

Laging sisingit  sa isipan ko na..

MAY BRAIN TUMOR AKO..

AND

I WILL NOT LIVE THAT LONG..

Naramdaman kong tumigil yung kotse..

Minulat ko yung mata ko..

And i saw that his face.. where just inches afar.

Pinunasan naman niya pisngi ko.

"Please.. dont cry.. Tanggap ko naman na malapit ka ng umalis.. ikaw rin sana.."

"S-sorry."

"*SMILE* Next time i dont want to tears will fall from your eyes again.."

Hinalikan niya ako sa..

.

/

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

NOO..

"Tara na! Ayun na yung restaurant oh! Gutom ka na diba?"

I smiled..

"Oo. Tara na :)"

Lumabas na siya sa Kotse pero pinigilan ko siya..

"Oh Oh bakit?"

"Di ka ba mag di Disguise? HELLOW?! Ikaw yung artistang nagkaka-crush sa akin! HAHA. Mamaya.. dumugin ka diyan sa loob ng mga Linta."

Ditch game!Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang