"You look so sad. Sabi nina Kuya Dex at Kuya Devon di daw healthy ang sad. Kasi if sad ka and you don't show your teeth when you smile your teeth will decay." Ngumiti siya at nakita ko na halos wala na siyang ngipin.
"Wala ka ng ngipin." Sumimangot ang batang babae.
"Dahil di ako nagssmile lagi. I hate that I did not smile when I still have teeth. Now they're gone. Pero I still have one more o." Tinuro niya ang kaisa-isang ngipin na natira sa taas na parte ng gilagid niya.
"Ang cute mo." Sambit ko na lalong nagpangiti sa kanya. Hinaplos ko ang ulo niya at ngumiti. "Napasaya mo ako. Anong pangalan mo?" I asked.
"Ako si Debbie. Ikaw?" Tanong niya.
"Gael." Inabot ko ang kamay ko sa kanya.
"Nice to meet you Gael." Ginagap niya ang kamay ko. Maliit ang kamay niya at maputi. Malambot din. I feel a little less sad.
"Bakit ka ba malungkot?" Kuryoso niyang tanong.
"Iniwan kami ng Mama ko. Narinig ko si Auntie, sabi niya sumama sa ibang lalaki ang Mama." Nagbuga ako ng hininga. I saw sadness in her eyes. I hate seeing that. I feel like I don't want her to be sad. I want her toothless smile. I pinched her cheeks.
"Baka may bibilhin lang sila Gael. Wag ka ng sad. Babalik din ang Mommy mo." She smiled.
That's more like it, Debbie.
"You think so?" Masigasig na tango ang sinagot niya. I smiled a bit. I felt much better.
I know Mama is never coming back. It was her smile that made me feel like this.
"When we grow up.. Hahanapin kita. At pag nakita kita.. Papakasalan kita." Hinaplos ko ang pisngi niya. "Pero di mo ako pwedeng iwan tulad ni Mama. Sabi ni Papa.. Hindi daw dapat naghihiwalay ang mga nagpakasal na."
"Pag nakita mo ako.. Pangako. Papakasal ako sayo basta dapat lagi ka nang magsmile kasi ayokong magpakasal sa walang ngipin." Humagikgik siya at tinaas ang pinky niya. Ngumiti ako at inabot iyon.
"Pangako Debbie."
