Het Einde

dag 1

Het begin van het einde is aangebroken, Tenminste dat zeggen wetenschappers. Het is vanmiddag bekent gemaakt op het nieuws. de verslaggever zei : 'beste dames en heren tot mijn  spijt moet ik meededelen dat de zon zal doven. De aarde zal zo koud worden dat niemand er op kan leven.' dit is wat mijn moeder me vertelde dat er werd gezegt, want ik was op school. Ik zat midden in een toets en ik was net aan het bedenken wat het antwoord was van vraag 10 . Toen we ineens van de rector hoorde wat er aan de hand was . alle mensen begonnen te huilen en te schreeuwen. Ik was de enige die rustig bleef en zichzelf probeerde te kalmeren. Ik weet nog wat ik toen dacht:' ik zal nooit volwassen worden, ik zal nooit trouwen. binnen een maand ben ik er niet meer dan zijn we er allemaal niet meer. Ineens voelde ik dat iemand me stevig vastpakte ik keek om en zag mijn vriendin johanna. Haar donkerbruine paardestaart was door de war en haar ogen waren helemaal rood van het huilen. Toen pakte ik haar ook vast even bleven we even zo zitten totdat de rector zei dat we mochten gaan. Ik ging naar de fietsenstalling met johanna en we fietste samen naar onze huizen. Meestal als we samen fietsten waren we uitbundig aan het praten over van alles en nog wat, maar nu waren we de hele weg stil. Toen nam zei de afslag naar haar huis en was ik alleen. Nu kon ik eindelijk huilen waar niemand bij was. Veel mensen denken dat ik een emotieloos persoon ben, omdat ik niet huil als er iets ergs is gebeurd. Maar ik huil wel om dat soort dingen. Ik vind het alleen niet fijn als mensen me zien huilen. Toen ik eenmaal thuis was aangekomen was mijn moeder aan het huilen en omhelste ze me. Mijn zus kwam ook naar me toe. Mijn vader bleef op de bank zitten hij was verstijfd van verdriet. De rest van de avond deden we niet veel. we zaten alleen maar op de bank zonder te praten. Na een tijdje ging ik naar boven om te gaan slapen en nu lig ik in bed te bedenken hoe ik de rest van mijn leven wil doorbrengen