My Guardian

XIX

"Wait wait. Why do you keep on blaming us?" I asked.

"Kasi kasalanan niyo naman talaga!" Sigaw nila.

"Sandali nga! Hindi namin maintindihan. Bakit ba lagi na lang kami yung may kasalanan?" Tanong ni Andrei.

They was about to speak but Vince kicked a chair.

"Tang*na naman na yan! Lagi na lang bang kami yung sisisihin niyo? Kami na lang lagi yung pinagbubuntungan niyo ng galit at inis niyo! Maid lang kayo diba? Anong karapatan niuong sigawan at sagutin kaming mga AMO niyo? Unang una, wala kaming kasalanan, wala naman kaming ginagawa. Kapag napapahamak kayo, ginusto ba namin yun? Hindi! Sinubukan naman naming protektahan kayo ah? Bakit ganyan pa din kayo? Kami at kami pa din ang may sala at nasisisi." Litanya ni Vince.

"Isa pa, kami ba ang nag-utos na ipapatay ang magulang niyo? Ginusto ba naming mawala sila? Alam ba naming may mangyayaring masama sa kanila dahil sa kagagawan namin? Wala din kaming alam and it's confusing to be blame into a crime that we didn't know!" Galit na saad na din ni Andrei.

I closed my eyes and calm my nerves. I am getting pissed. We shouldn't be the one to blame here.

"Sorry for involving you to our situation kahit wala kaming kaalam alam kung ano nga bang sitwasyon namin ngayon. Kung ligtas pa ba kami o ano. Sorry for the death of your parents because of US. Hindi naman namin ginusto." I said calmly.

"Gusto niyong malaman kung bakit namin kayo sinisisi?" Aya glared at us.

"Kasi nasa inyo yung dia---" Naputol ang dapat ay sasabihin ni Mika.

"Tama na! Ano ba? Wala na eh! Nangyari na 'to! May magbabago ba kung maninisi kayo? Maibabalik ba nila yung buhay nila Nanay at Tatay? Hindi! Kaya pwede ba tumigil na kayo?" Ela said.

We all became quiet. Pumagitna siya sa amin at tinignan kami isa isa.

"Ako... Kasalanan ko lahat 'to. Wag kayong magsisihan. Lahat ng nangyagari ngayon kasalanan ko. Kung may sisisihin dito ako yun. Hindi naman aabot sa puntong 'to kung hindi ako pumayag na tulungan kayong apat. Wala din naman akong alam noon. Pero ngayon mas lalong nagulo dahil sa pagdating ko sa buhay niyo, mas napahamak pa kayo, at nadamay ang magulang namin. Kaya please tama na. Magalit kayo sa kin dahil sa mga nangyayari ngayon okay lang, pero hindi ako aalis sa tabi niyo, nawalan na ko ng taong mahalaga sa kin ngayon, hindi ako papayag na pati kayo idamay niya." Pagpapatuloy ni Ela.

"What do you mean?" Ethan asked.

"H-hindi namin maintindihan Ela." Yumi said.

"Hindi ko pa kayang ipaliwanag ng maayos ngayon dahil maging ako naguguluhan. Sorry." She apologized.

Even me. Ano ba talagang nangyayari? Gaano ba kahirap yung sitwasyon namin na kailangan pang may patayang maganap?

"Let's go home." Utos ni Ethan at nauna ng maglakad.

Pinaiwan nila Mommy yung isang Van dahil wala kaming mga sasakyan na dala. Sumakay si Ethan sa driver seat.

"Sit here!" He patted the Passenger seat while looking at Ela. She sat there.

Kami ang umupo sa first row sa back seat, sa second row yung tatlong babae.

"Aya oh.." Inabutan ng tubig nk Andrei si Aya, humihikbing kinuha ni Aya yun at uminom.

I saw Yumi lean her head on her seat. I sighed. I was about to speak when Andrei cut me.

"Bro, palit kayo ni Aya." Well, that's what I am going to say. Makikipagpalit na lang sana ko.

Tumango ako at lumipat. Medyo mahirap dahil umaandar na yung Van.

"Aya, let's change our seat." I said. Nagtataka man ay tumayo siya saka nakipagpalit sa kin. I am now sitting in the middle of Yumi and Mika.