สวัสดี ผมชื่อ 'แฟรงค์' แต่ไม่รู้ว่าทำไมคนทั้งหลายแหล่ถึงเอาแต่เรียกผมว่า 'แฟรงค์กี้' คือถึงหน้าผมมันจะออกหล่อเหลาเอาการค่อนไปทางน่ารัก แต่พอได้ยินชื่อนี้แล้วมันดูหวานชะมัด เลยต้องคีพลุคด้วยการทำหน้านิ่งให้ดูคูลตลอดเวลา
"เหล้ามั้ยคืนนี้" แมท เพื่อนประจำกลุ่มถามผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ไม่ว่ะ พรุ่งนี้สอบ"
"ตามใจ" ผมชอบมันตรงที่มันไม่พูดมากและต่อความยาวสาวความยืดกับผมนี่แหละ พอจบบทสนทนา เราก็เดินแยกย้ายจากกันไป
หลังเรียนจบผมก็เดินเข้าห้องสมุด วางกระเป๋าบนโต๊ะว่าง แล้วเดินไปหาตำราสำหรับการสอบพรุ่งนี้ แต่พอเดินกลับมาอีกที โต๊ะที่ผมจองไว้กลับมีคนนั่งซะแล้ว แถมทั้งชั้นก็ไม่เหลือที่ไหนให้นั่งอีก ผมเลยถือวิสาสะเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลง พยายามมองคนนั่งฝั่งตรงข้ามที่กำลังจดอะไรบางอย่างยึกๆบนสมุด เธอแค่เงยหน้าขึ้นมามองผมหนึ่งทีแล้วก็ก้มไปเขียนต่อราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดา
เออ ผมก็เพิ่งรู้ว่าการมานั่งบนโต๊ะที่มีคนจองไว้แล้วมันเป็นเรื่องปกติ
"เอ่อ เธอน่ะ ช่วยเขยิบที่ให้ผมวางหนังสือหน่อยได้มั้ย" ผมพูดไปอย่างนั้นเพราะว่าพื้นที่บนโต๊ะถูกคุณเธอใช้ไปประมาณเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์แล้ว แค่วางหนังสือที่ก็ไม่พอแล้วยัยเฉิ่ม
ไม่ได้จะว่านะ แต่แว่นตาหนาเตอะ กับผมที่ถูกผูกเป็นหางม้าลวกๆ รวมถึงหน้าขาวซีดไร้การเติมแต่งใดๆ ทำให้ผมคิดคำอื่นไม่ออกแล้ว
ก็แฟรงค์แปลว่าจริงใจ ผมก็พูดมาจากใจจริงเลยไง
ผู้หญิงคนเดิมเปลี่ยนพื้นที่การวางของของเธอ จนในที่สุด พื้นที่อีกครึ่งโต๊ะก็กลายเป็นของผมซะที
