Unheard Melody

Simula

"Oh c'mon, Alexis. As if you're going to commit crime if you'll just share." nahimigan ko ang pagkasarkastiko nitong tono sa kanyang pananalita.

Tumawa naman ang katabi nito na para bang may nakakatawa sa sinabi ni Melissa.

Diba dabat ako ang tumatawa? I already try to ignore them, but they're just too desperate. Can't they handle their brainless attitudes anymore? And can't they satisfy their needs by their own selves?

How funny their stupidity, isn't it?

I really can't believe that they had passed the three screenings. Sa ugaling pinapakita nila, hindi nila ako masisisi kung pinagdududahan ko kung bakit sila nakapasa dito sa Clynton Academy.

Kating kati na ang mga paa ko para magsumbong kay Mr. Weston pero alam ko sa sarili ko na hinding hindi ko iyon gagawin.

I'm too vulnerable. They have money and power. These beasts can make my life into a nightmare in just a blink.

Tumango ako at pilit na lamang na ngumiti sakanila.

I was about to give my paper to them nang biglang tinampal ni Sonia ang kamay ko.

"What now, you nerdy-"

"You can copy mine." ngiti-ngiting ani nito kay Melissa.

Oh yeah, she wants my spot.

Being bullied and being the smartest. You know, nerds? Nalulong na talaga 'to sa pagbabasa ng mga romansang nobela.

Akalain mong may napapala din naman pala. Her greediness to drag the spotlight over herself.

O baka ngayon lang? Bahala na. At least, because of that, I'm benefited.

"Siguraduhin mo lang na makakapasa kami dito."

"Melissa, look at her," sabat ng katabi nito na si Blythe at sabay silang tiningnan si Sonia mula ulo pababa hanggang sa paa, like examining her, "on how she dressed pa lang, she already look like an egghead." She chuckled.

I darted a glance on Sonia, she looks pathetic. Nevertheless, I know she's enjoying ever bit of it.

Nagsitayuan na ang mga kaklase ko nang nakaalis na si Mr. Weston, signaling me that's it's already break time.

Naramdaman kong nagvibrate ang phone ko sa aking bulsa. Agad ko iyong kinuha at akmang bubuksan na sana ang dalawang unread messages nang bigla akong natakpan ng anino mula sa gilid ko. Tumingala ako at nahanap ng mga mata ko si Lysander na para bang may hinihintay.

"Tara sa cafeteria?"

Nararamdaman ko na ang matatalim na titig ng mga naiwang kaklase ko sa loob ng classroom.

"You owe me something kanina, baka naman alam mong tumanaw ng utang na loob." bulong ni Sonia sa tamang lakas na ako lang ang nakakarinig.

I know what she meant. She wants a prince charming, remember?A nerdy having his own knight in shining armor.

Tumayo ako at nginitian pabalik si Lysander na naghihintay ng aking sagot.

"Pasensya na Lysander, pero may naghihintay na saakin sa cafeteria e," palusot kong rason, hindi para kay Sonia, kundi para saakin. Ayokong maichismis na naman because of this heartthrob soccer player. Para maiwasan iyon, kailangan ko din siyang iwasan, "and Sonia is free here, naghahanap din ata ng kasama."

Umalis na ako doon at hindi na hinintay ang sagot when I excused myself to them.

Dexy:

Nauna na ako dito sa cafeteria, baka maubusan kase tayo ng table.