~HerDem~

29.bölüm*ilk seni duyayım*

Ubeydullah ile sümeyye benim tedavi olmamı istiyorlardı. Aslında bende çok istiyordum ama yine de bir şey demiyordun. Annemin babasından kalan miras ile bana cihaz alacaktık ve ben yavaş yavaş konuşmaya ve duymaya başlayacaktım. Kontrollere gidiyor uygun zamanı bekliyorduk. Doktorlar da çok olumlu bakıyordu bu beni daha çok mutlu ediyordu.

En çok merak ettiğim ses onundu. Özellikle ezan okurken ki sesini merak ediyordum. Vildan annem çok güzel olduğunu söylüyordu ama bilmiyordum özlemle o günü bekliyordum. Özlem ile eşi gittikten sonra bizde yukarıya çıktık. Birlikte kahve içiyorduk ki aklıma gelmişken elimde ki kahveyi sehpaya bırakarak beden dili ile konuştum.

"Sana bir şey soracağım?"dedim merakla o ise yaslandığı koltuktan biraz doğrularak gözlerime baktı. "Sor" dedi gülerek "Nasıl imam olmak istedin? Başka bir meslek düşünmez miydin?" Değişik bir soru olmuştu ama merak etmiştim. O ise biraz elindeki kahvesine baktı. Sonra bana döndü. "Aslında-" Dedi ve durdu. Neden böyle sakin oldu anlamadım ama merakla bekledim.

"Aslında hep asker olmak istemiştim. Bir arkadaşım söyledi önerdi gibi bir şey oldu. Bende denemek istedim sonra devamı geldi şimdi çok seviyorum. Allah ondan razı olsun" dedi.

"Arkadaş-" dedim ilk baş sonra devam ettim. "Arkadaşlar önemlidir tabi" diye neden kendimi anlamsız yere sıkıntıya sokmuştum bilmiyordum. Ama o kızı merak ediyordum. Yanı onun için bir meslek seçmişti ya daha ne olsun. Ama özlemin anlattığına göre o kız başkasını sevdiği için ayrılmışlar ve ubeyd çok zorluk çekmiş. Ama ubeyd çok sevmiş. Başkasını sevme düşüncesi bile beni deli ediyordu. Sinirle yerimden kalkınca ne yapacağımı bilemedim. Ubeyd'de bana bakınca mutfağa geçtim.

"Hayır hatırlatmanın alemi yok" dedim kendime içimden sonra sinir oldum. Ne diye özlem bana bunu anlattıysa diye yerimde tepinesim geldi ama sesimi çıkarmadım. Boş boş tezgaha yaslanmış duruyordum ki ubeydullah elinde tepsi ile gelerek tepsiyi koskoca yer dururken arkama yerleştirdi. Ardından gözlerini gözlerimden çekmeden kaşlarını çatarak konuştu.

"Neyin var güzel gözlüm" dediğinde omzumu çekerek ona sarıldım. Geçmiş umrumda değildi gelecek nasipse bizimleydi. Bir süre öyle durunca elimden tutarak salona götürdü. Yere sermiş olduğu seccadeleri görünce gülümsedim. Namaz elbisemi ve tülbentimi takarak arkasına durdum. Tatili bir gün olduğu için o bazı vakitler yine camiye gidiyor bazen benimle kılıyordu. Onun bana namaz kıldırmasını seviyordum.

Namazdan sonra çalan kapı ile kapıya doğru yürüdüm. Sümeyye ye kapıyı açınca çekingen bir tavırla konuştu. "Ya ben ödevimi gösterecektim de" dediğinde kardeşimin başını okşayarak içeriye aldım.

Içerde bizim karşımıza geçti sonra aklına gelmiş gibi kağıdı ubeyde uzatarak evden ayrıldı. Ikimizde birbirimize bakarak kafamızı sağa sola salladık sonra da halimize güldük. Ubeyd'in yanına yaklaşarak durdum. O da kağıdı açtı ve okumaya başladık.

"Ben küçük bir kız çocuğuyum öyle büyük kelimeler beklemeyin benden öğretmenim. Önüm ardım sükunettir benim.

Ablamdan öğrendigim en iyi şeydir belkide bu benim. O kadar çok konuşuyor ki insanlar bilmeden incitmekten korkmadan. Küçüktür yapar demeyin öğretmenim. Bende küçük bir kız çocuğuyum.

Ama yaşadıklarımız neden büyüktü bizim. Her yük ağır gelirdi. Birisi gelecekti dedim ki bu en ağır yük olur belki diye ama baktım ki o gelince bütün yükler hafifledi öğretmenim. O konuşmayan ablamın gözleri konuştu. Benim minik ellerime dokundu. Oyuncağım oldu. Sevgiyi bulduk öğretmenim. Çok şey yapmadım dedi aslında ama o kalbini verdi ya öğretmenim. O geldi dertler sıkıntılar bitti. O iyi ki geldi öğretmenim. Ben küçük bir kız çocuğuyum kendimden habersiz, bana da bunu yine o öğretti öğretmenim."

Ubeydullah'a sarıldım ve içimden konuştum. "Seni çok seviyorum gönlü güzel adam. Ve ilk duyduğum ses senin olsun"

🌹

Bölüm sonu.
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.
Muhabbet ile🕊

(Düzenlenmiş ve ekleme yapılmıştır.)
Bu arada son bir bölüm kaldı elimde ondan sonraki bölüm final zaten ama daha yazılmadı. Haberiniz olsun.
Çok severim.