Marrying Mr. Stupid

Chapter 14 -Cry

Ps: I so have many things to say but I'm too lazy to write.

Your handsome husband,

Kurt John Ferrer

Hanggang sa sulat nag-uumapaw ang kahanginan. At ako nagseselos? Nagpapatawa ba siya?

Wala sa loob na nalukot ko yung papel. Nilagay ko 'yon sa loob ng bulsa ko at agad na ring pumasok. Buong oras iniisip ko kung paano ko sasapakin si Kurt.

At dumating na ang dismissal. Ah thank goodness I surpassed another day quite peacefully.

Dumiretso na ko sa bago naming bahay na medyo nakakapanibago pa rin. Hindi ko alam kung anong nasa isip ng mga tanders at hinayaan kaming magsama sa iisang bubong eh samantalang parehas lang kaming fourth year high school.

Nawala lang ang isip ko doon ng magvibrate ang cellphone ko. May nagtext.

Margo! Wheyi itey. Pakisave na lang h friend. Nanakawan kasi ako ng phone kaya hindi kita agad nacontact. Kitakits na lang buks sa school. Mwaps!

Akala ko naman may sama siya ng loob sa akin kaya 'di siya nagpaparamdam. Isa pa hindi rin siya pumasok ngayon.

Pagkadating ko s akusina una kong hinalughog ang mga cabinet para sa pagkain pero ni isang saging ata wala silang binili. Kahit sa ref eh itlog lang ang meron at fresh milk. Ano gugutumin kami?

Nag-ayos na lang ako para pumunta sa malapit na mall. Hindi kasi ako napuntang palengke dahil maputik. Oo alam ko ang arte ko! Atsaka hapon na alangan magbakasakali pa ako doon.

Nagcommute lang ako papunta doon. Hindi naman kalayuan pero hindi mo siya kayang lakarin lang. Bumili ako ng ilang pangstock doon lalo na yung madaling lutuin. Sisingilin ko 'to kay Kurt aba ang kapal niya namang makikain lang.

Pauwi na ko at ng mapadaan ako sa isang park na medyo liblib. Ito yung mga lugar na ayokong daan dahil baka may holdaper. Pero haler na sa exclusive subdivision ako kaya siguro naman walang magtatangka.

"Ano ba wag diyan nakikilit ako." Napatigil ako sa paglalakad. The hell! Huwag mong sabihin sa akin na may kababalaghan banda roon.

"I really want to taste you bunch." Bunch? Parang pamilyar sa akin yung tawagang 'yon. Pinilit ko silang aninagin pero hindi ko talaga makita.

"Oooh don't leave any marks on my neck baka makita." Pahagikhik na tugon ng boses ng babae. Ang landi infaireness kay ate.

Nang makapagadjust na ang mata ko sa dilim medyo klaro ko na silang nakita.

Ang my jaw literally drop.

Kurt's POV

Even if I want to go home early, I can't. I'm still part of the student council at ayoko namang maging iresponsable. I maybe a jerk but I know my limitations.

Kung bakit ba naman kasi kailangan ulit irevise itong mga plano naming gawin for this school year. Everything was fine but then the school president rejected all of our proposal.

"Guys good job! Pwede na 'to. You can all go home." Anunsyo ng SSG president namin. I sighed in relief. Not bad. Maaga pa.

Nagsitayuan na kami at napagpasyahan ng umuwi muna sa bahay. Not the house with Margo but my parent's house. I need to pack my other things which I left there.

Madadaanan ko naman yung bahay namin ni Margo kaya dadaan na rin ako para tingnan kung umuwi na siya. Baka naligaw pa 'yon minsan pa naman may pagkatanga siya.

Pinarking ko yung kotse sa tapat at napansing parang walang tao. 

Saan naman kaya nagpunta yun? Did she lost her way? Fuck! I should've let her wait for me then.

Nagmamadali akong bumalik sa kotse and drove my car to find her. Fuck if there's something that will happen to her then it should be blame on me!

Nakailang hampas pa ako sa steering wheel ng may mahagip ang mata ko. I abruptly stopped. Hindi ako pwedeng magkamali.

Dali-dali akong bumaba ng kotse. Is she crying? I walk towards her and tap her shoulder. Nabaling ang tingin niya sa akin.

She immediately hugged me. I didn't' push her. I remained still and carefully hush her while she continue sobbing.

"What happened?" I can feel the turmoil in my system ready to erupt. Who the fuck made her cry?

"Kurt di nya ko pinaniwalaan." And I can feel her pain and it pains me more.