Drag me to hell.

Κεφάλαιο 27ο.

Το κινητό μου χτυπάει και η οθόνη αναγράφει πάνω τον αριθμό του πατέρα μου, το σηκώνω κατευθείαν.

[...]

Μετά από ένα μισάωρο μιλώντας με τον πατέρα μου το κλείνω. Λογικά θα μας επισκεφτεί την εβδομάδα που μας έρχεται με την καινούργια σύντροφό του. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτόν που επιτέλους προχώρησε και θα ήθελα πολύ να την γνωρίσω.

Ανοίγω την σχολική μου τσάντα για να κάνω μια επανάληψη.

Blake's POV.

Γυρνάω από το σχολείο εξαντλημένος. Δεν θέλω τίποτα αυτήν την στιγμή εκτός απο την Sel.

Γυρνάω το κλειδί στην κλειδαριά και μπαίνω μέσα;

"Σελήνη;; είσαι εδώ;" Δεν παίρνω απάντηση. Ανεβαίνω στο δωμάτιό μου και δεν την βλέπω μέσα. Λογικά θα έφυγε.

Κάθομαι στο κρεβάτι μου, λέω να κοιμηθώ αφού δεν μας έβαλαν καμία εργασία στο σχολείο. Μετά απο μερικά λεπτά νιώθω ήδη τα βλέφαρά μου να κλείνουν.

Βρίσκομαι στο σπίτι μου, εκεί που μεγάλωσα. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και βλέπω το μικρό αγόρι με τα πυρόξανθα μαλλιά τις φακίδες και τα πράσινα μάτια. Ποτέ δεν ήμουν χαρούμενο σαν παιδί. Πάντα θα έπαιζα μπάλα με τα υπόλοιπα αγόρια θα πήγαινα βόλτα με την παιδική μου φίλη Σελήνη ή θα χανόμουν στα βιβλία μου. Φεύγω από τον καθρέπτη και πηγαίνω προς το δωμάτιό μου, όταν ξαφνικά ακούω φωνές από κάτω. Πλησιάζω λαχανιασμένος τις σκάλες και στερεώνομαι εκεί. Στον κάτω όροφο βλέπω τον πατέρα να κρατάει ένα μπουκάλι ποτού στο χέρι του και να φωνάζει στην μητέρα μου, η μαμά μου κλαίει ενω κάθεται τρομαγμένη στον καναπέ. Κατεβαίνω πιο κάτω. Τότε ο μεθυσμένος άνδρας σπάει με δύναμη το μπουκάλι στο πάτωμα και πιάνει την μητέρα μου από τον λαιμό, αλλά αυτή δεν κάνει τίποτα.

Με γρήγορα βήματα βρίσκομαι πίσω απο τον καναπέ και τους κοιτάζω κλαίγοντας και 'γω.

"Μπαμπά σε παρακαλώ άσε την μαμά, την πονάς."

Την παρατάει με δύναμη στον καναπέ και έρχεται προς το μέρος μου.

"Και τι είσαι εσύ μπάσταρδο που θα μου πεις τι θα κάνω;"

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι το χέρι του πάνω μου την μαμά μου να φωνάζει και μετά όλα μαύρα.

Ξυπνάω ιδρωμένος από αυτόν τον εφιάλτη. Ήξερα ότι γύρισαν μετά από πέντα χρόνια ψυχανάλυσης οι εφιάλτες που έβλεπα γύρισαν. Όλοι από τα παιδικά μου χρόνια. Αυτά τα απαίσια παιδικά χρόνια.

Μετά από αυτό το περιστατικό δεν  ξανάείδα τον πατέρα μου. Μας εγκατέλειψε και δεν λυπάμαι καθόλου για αυτό.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι γρήγορα κοιτώντας το ρολόι που λέει 9:00 η ώρα το βράδυ.

Κατευθύνομαι στον κάτω όροφο και πάω στην κουζίνα και πίνω ένα ποτήρι νερό.

Καθώς πάω πάλι πίσω πιάνω το κούτελό μου και καταλαβαίνω πως έχω ανεβάσει πυρετό.

Ανοίγω την πόρτα πιάνω το κινητό μου και κάθομαι στο παράθυρο. Πληκτρολογώ τον αριθμό της και για καλή μου τύχη το σηκώνει αμέσως.

"Έλα εδώ σε χρειάζομαι." Δεν λέει τίποτα και μου το κλείνει. Ξέρω ότι θα έρθει σε μένα.

Ο,τι και να γίνει πάντα σε μένα θα γυρνάει.

[...]

Γεια, γειαα, γειααα.
Ελπίζω να είστε καλά και να σας άρεσε το κεφάλαιο.
Από μένα φιλιά, τα λέμε στο επόμενο❤
-Η 🐢.