M İ N Â D

dünyanın ☦

Dünyanın en büyük hüznü değil midir çok özlediğin bir insanın o sevdiğin haliyle kalmadığını farketmek? Seni almadan yola çıkmayacağını bildiğin o son geminin çoktan gittiğini görmek gibi. Önemsemediğin bir yerde, önemsemediğin bir zamanda ve önemsemediğin birileriyle kalmak gibi. Bazen birine alışmak dünyanın en aptalca şeyiymiş gibi geliyor. Çıkıp dışarda biraz koşup, her şeyi boşverip yeni bir sayfa açmak istiyorsun. Tepeden tırnağa güçlü hissediyorsun. Sonra hemen geçiyor. Tutunmak istiyorsun. O bilgeliğini, özgüvenini bir kenara atıp tutunmak.. Kafanı yaslamak, biraz durulmak.. Bu bir varolma savaşı. Gerçek zaferler kalpte kazanılıyor. Kimse eksik ya da fazla değil. Sadece doğa böyle işliyor; yalnızlıklar uzay boşluğundan kaynaklanıyor. Ama yine de “İyi ki var” dediğin insanlar azalıyorsa ve daha geç yatıp daha geç kalkmaya başladıysan, toparlanıp silkelenme zamanı gelmiş demektir..