Var... Say....

Belki..

Zor geliyor yaşamak, yaşlanırken her gün, bir gün daha..

Eskiden sanırdım; büyüyünce güzelleşecek herşey...Herşey toz pembe renkler alacak...

Gökkuşağı olacak uyandığım her sabah yastığımın üzerinde... Biri olacak.....Beyaz atlı bir prens...

Geçenlerde mavigöle gittik te.. Kurbağaları bile öpesim geldi..Belki onlardan biri bir prensti...

Masallar hikayeler nerdeler? Nerde toz pembe hayaller?

Yağmur yağmıyorki; gökkuşağını göstereyim içimdeki çocuğa..

Ağlıyor bazen....

Sus diyorum.... Susmuyor.... Dövüyorum yalan değil!

Yalan değil dövdükten sonra sarılıp bende ağlıyorum.... Bir bilsem dilini!!..

Lakin unuttum o günlerimi.... Çocuk olmak neydi??

Büyümeye hevesliyken.... Birşeyleri yitirmişiz meğer ergenliğimizde..

Kısacık şortlar giyerdik....Öyle bi otururdukki yerlere, paçalı kilodumuzu bile görürdü herkes!

Utanmaz gülüşürdük...

Devam ederdik topraktan evler yapmaya..Kirlenirdik...

Kirlenmek bile güzeldi o günlerde...

Samimiydi aptallıklarımız, birbirimize küfürlerimiz bile sevgidendi birbirimize....

Arkamızda bıraktığımız her güzellik.. Bugünkü kaçışlara; bir parmak daha tuz basıyor nedense?

O zamanlar koca adam olmaktı istediğimiz.....

Ergenlikte birkaç yaş daha büyütürken kendimizi... Şimdi incir çekirdeği olsa dünyamız..!

Böyle hayal etmemiştik büyümeyi!...Pembe,sarı,kırmızı her ne kadar renk varsa; şimdi hepsi flu..

Bazen dibine kadar batıyoruz çırpınıyoruz..Herşeye rağmen ağlardık çocukken.. Şimdi utanıyoruz...

Eskiden halayların sonunda olmak bile mutlu ederdi halbuki.. Şimdi başı çekmeden rahat edemiyoruz...

Hep böylemiydik.. Zamanlamı değiştik? Çözen varmı?

Varsa söylesin....Bizde çözelim.... O eski şımarık çocukça hallerimize dönelim...

Yaşlanan bedenlermi ruhmu ? Bu denklemide çözelim..

Belki...... o zaman buluruz gerçek mutluluğu.........