Gedichten en teksten uit het diepste van mijn ziel

Liefde, mama...

Prachtig is het...het gevoel gekoesterd te worden door iemand die je vlinders, eenhoorns en regenbogen bezorgd.
Maar hoe mooi het ook mag wezen...
De angst om de al die mooie elementen te zien veranderen in een zwart gat is vaak allesoverheersend. Dat penetrante gevoel:'Ik ben het niet waard.' zorgt vaak voor kortsluiting. Ik droom van een dag waarop ik zijn liefde in al zijn puurheid simpelweg op me af kan laten komen, het kan vastgrijpen en omarmen. Die reset button...waar kan ik die vinden?
Gisteren ontdekte ik dat een oude vriend zelfmoord pleegde. Een zoon van 14 had hij. Die zoon betekende de wereld voor hem.
Maar hij was zo immens diep ongelukkig. Weinig moederliefde had hij gekend of gevoeld. Dat is al wat ik weet. En dat het zeer chaotisch was in zijn hoofd. En twee weken geleden vonden ze hem dan...in een tuintje...levenloos.
Een reset button...dat had hij kunnen gebruiken.
Ik denk dat ik maar eens op zoek ga...
Ik wil die liefde kunnen omarmen en in me opnemen. Want pure liefde kom je niet elke dag tegen.
Ik ben het waard...denk ik...?
Mama?