Benden Vazgeçme

7. Bölüm

Oylar ve yorumlar artmaya başladı. Çok bekledik ama sonunda sınır doldu. Okuyan herkesin kısa da olsa yorum bırakmasını istiyoruz. Tabi ki bide oy. Lutfen okuyup geçmeyin.

Multimedia, Elif ve Mert. İyi okumalar :)

Arabaya bindiğim andan beri Mercanla ne konuşacağımı düşünüyodum. Sonunda daha fazla düşünmemin bir yararı olmayacağını anlayıp telefonu elime aldım. Burcudan aldığım numarayı tuşladım. Ben hala ne diyeceğimi düşünürken karşıdan Mercan'ın sesi geldi.

"Alo"

"Nerdesin?!"

"Sen kimsin?"

"Mercan ben Elif. Soruma cevap ver hemen."

"Geçen sizin Mertle konuştuğunuz cafedeyim."

Cevap vermeden telefonu kapattım. Yüzsüz kız bide Mertle benim cafemize gitmiş. Umarım orda kendimi tutmayı başarabilirim. Cafeden içeri girdiğimde hızla Mercan'ın oturduğu masaya gidip karşısına oturdum. Odaklandığı telefonundan kafasını bir saniyeliğine ayırıp bana baktı. Umursamayıp tekrar telefonuna döndü. Sinir tüm vücudumu ele geçirmişti artık.

"Mercan!" dedim sert bir ses tonuyla.

Nefesini sıkıntıyla dışarı verip telefonunu masaya bıraktı. "Ne var?"

"Biliyomusun bizim lisede bir kız vardı." Durup ona baktım.

"Eeeee" dedi umursamazca.

"Lise 3'teydik sanırım o sıralar. Bizim gruba dahil olmaya çalışırdı sürekli. Saf ve tatlı bir kızdı. Kabul etmek isterdik onu gruba ama edemezdik. Arkadaşı grubu değildi çünkü bizimki. Kardeş gibiydik biz. Ama o kızı kırdığımızı düşününce de çok üzülürdük. Bigün yine ağlarken gördüm o kızı. O an karar verdim onu gruba almaya. Hatta bizimkilerle konuşup ikna ettim. Ama sonra öğrendim ki okuldan ayrılmış."

Mercan dikkatle beni izliyordu. Ondan bahsettiğimi anlamıştı ama umursamaz görünmeye çalışıyordu. "Bana bunları neden anlatıyosun Elif" dedi.

Onu duymamış gibi devam ettim. "Bu olaydan 1 yıl sonra Amerika'ya gitmek zorunda kaldım. O kızı bidaha hiç görmedim. 2 yıl sonra İstanbul'a geldiğimde kızın geri döndüğünü öğrendim. Ama saf değilmiş artık kurnazlaşmış. Lise de gruba katılmak istemesinin nedenide sevgilimmiş." Biraz durakladıktan sonra "Bunu neden yaptın Mercan" dedim artık güçsüz çıkan sesimle.

"Sen bunları nerden öğrendin" dedi adeta tıslayarak

"Gerçekten mi? O kadar şey söyledim ve sen bunu mu merak ettin. Kimden öğrendiğimin bir önemi yok Mercan! Önemli olan öğrenmiş olmam" diye bağırdım." Ben sana acımıştım. Gruba bile alacaktım nerdeyse. Nereye gitti o saf ve tatlı kız." Cafedeki insanlar bizi izliyordu ama şuan hiç umrumda değillerdi.

"Öldü o kız Elif. Öldürdüm onu. Ben sadece Mert'i istemiştim. Sen mutluydun Ben ise değildim. Sen güzeldin. Ben ise tatlı. Mert beni tersleyince anladım. Güzel olmayan sevilmiyo Elif. Kimse çirkini sevmez. Senin beni ağlarken gördüğün gün Mert yine beni terslemişti. Ben de karar verdim. Güzelleşecektim. Bu sayede Mert beni sevecekti.

Sonra sen Amerika'ya gittin. Mert senin gidişinle yıkıldı ve kaza yaptı. Hafızasını kaybettiğini öğrendiğimde bu fırsatı kaçırmadım. Mert'e unuttuğu kız arkadaşı olduğumu söyledim. Beklediği gibi oldu, Mert bana inandı. Güzelliğiminde payı vardı bunda tabi. Sen gelene kadar mutluyduk biz Elif. Ama sen geldikten sonra herşey kötü gitmeye başladı. Yeniden hayatımı mahvettin." Hem bağırıyor hem ağlıyordu.

"Sen kafayı yemişsin. Mert'in seni tersleme sebebini nasıl güzel olmamana bağlarsın. Sevgilisi vardı Mert'in. Ne düşünmüştün ki benden ayrılıp sana mı koşacaktı. Bunu mu bekliyordun. Senin sandığın gibi hassas bir sevgi bağı değildi bizim aramızdaki. Ama sen bunu anlayamazsın. Çünkü sen, 2 yılını seni sevmeyen bir adamla geçirdin. Senin ki sevgi değilki takıntı. Hastalık." Artık kendimi tutamıyordum.