Son görülme: 21.21 || Texting

21.21- Pembeli Dersem Çık

Medya: Tamur

Aphel= Hey, nasılsın? (18.00)

Aphel= İyim ben de ne oldun işte. (18.30)

Aphel= Yok ya bir şeyim yok.(19.00)

Aphel= Alt tarafı mesajlarımı görmüyorsun hiç bir şeyim yok.(19.30)

Aphel= Neredesin sen? Bütün gün mesajlarıma bakmadın. Bana da mesaj bile atmadın.(20.00)

Aphel= Ne oluyoruz ya? Öldün mü acaba?(20.30)

Aphel= Pembeli dersem çık.

Aphel= PEMBELİ!!!

Aphel= Pembeliiiiiii, hadi gel artık. (21.00)

Aphel= Neyse, istediğin oldu işte seni düşünüyorum. (21.21)

Bugün zarfında hiç mesaj atmamıştı bana cidden merak ediyordum. Normal de aramız bozuk olmadı sürece hep mesaj atardı. Şimdi Peki, niye atmamıştı?

Tamur= Aphel, hemen okulun bahçesine gelmen lazım. Senin bir şey konuşmalıyım.

Aphel= Ne gibi?

Tamur= Gelince anlatacağım çabuk gel.

Her zaman bir aksiyon yaşıyordum bu günler de.

Ama ben şimdi nasıl çıkacaktım evden.

Aphel= Üzgünüm evden çıkamam. Baya geç oldu.

Tamur= "O" ile ilgili, hadi.

Pembesiyle ilgili bana ne söyleyecek olabilirdi ki. Nasıl çıkacaktım evden? Annem dizi izliyordu. Parmak uçlarında yürüyerek montumu alacaktım ki. Annem beni gördü.

"Aphel nereye?"

"Bakkala gidiyorum Anne"

"Bu saatte?"

"Evet. Canım çikolata çekti."

"Olmaz. Otur oturduğun yerde Babanı ararım işten geldiğinde alır."

"Ama-"

"Aması maması yok. Geç odana."

Emir büyük yerdendi. Merdivenlerden çıkarak yukarıya çıktım.

Ne yapıp ne edip, benim oraya gitmem ve Pembeliyle alakalı bir şey öğrenmem gerekiyordu.

Bu durumda en iyiki fikir odamın camıydı. İkinci katta oturuyorduk ama yüksek bir yer değildi. Telefonumu alıp, camı açtım. Ya sağ salim atlayacaktım ya da bir yerimi kıracaktım. En fazla ölürüm diyip, biran da atladım.

Şaşırtıcı olay şuydu ki hiç bir yerime bir şey olmamıştı. Anneme yakalanmamak için, koşmaya başladım.

Keşke bisikletimi alaydım. İt kopuk vardır. Şimdi burada, Allahım sen beni koru yarabbim. Hepsi O Pembeli yüzünden, başından kendini tanıtsaydı bunlar olmazdı. Madem beni bu kadar çok seviyor, beni it kopuğun elinden de kurtarmayı bilecek. Bunları içimden geçirirken okulun bahçesine girdim.

Bu saat neden açıktı bu kapı acaba?

Okulun bahçesinde, 'Tamur' diye bağırdım.

Birden arkamda belirdi.

Gülümseyerek, "Merhaba" dedi.

"Şu söyleyeceğin şey ne? Neymiş "O" ile ilgili olan?"

Güldü.

"Sırf bunun için geldin değil mi? Söyleyeceğim bir şey için değilde. "O" nun için."

"Ne alakası var?"

"Çok alakası var. Senin hiç bir şey ifade etmiyorum değil mi? Belki beni arkadaşın olarak bile görmüyorsun. Sana geçen bahsettiğim kızı hatılıyor musun? İşte o sensin Aphel. Ben seni seviyorum. Bu dönemin başından beri. Arkadaşımın Ceren ile sevgili olduğuna o kadar sevindim ki belki seninle arkadaş olurum diye. Ben sana hep yakın olmaya çalıştım. Her zaman, her zaman seninle konuşmaya çabaladım ama sen farketmedin. Sen sadace ne olduğu belli olmayan, cesaretsiz, korkak birini merak ettin. Ondan tek eksiğim. Sana gizli mesaj atmamam mı? Bu mu yani? O benim kadar cesaretli biri değil. O dediği şeyleri gelip asla yüzüne söyleyemez. O kötü bir insan Aphel. Ne eksiğim var Ondan?"

Acizliğin tam tanımı bu olsa gerekti. Gözleri kanlanmış bana bakan bir Tamur.

"Demek beni seviyorsun ha? Haklısın. Seni hiç bir zaman farketmedim ve bunda ne kadar haklı bir şey yaptığımıda anladım. Yanılıyorsun, seni hep arkadaşım olarak gördüm. Farkınız ne biliyor musun? O senin beni sevdiğini biliyor. Ama hiç bir zaman Bana 'Tamur, korkak biri Cesaretsiz. Gelip sana seni sevdiğini söyleyemez.' Demedi. Çünkü o da aynı duyguları yaşıyor.

Dediğim gibi tek farkınız ise sen onu kıskanırken, O sadece Aphel' ı nasıl mutlu ederim diye düşünüyor. Ona göre şanslı olan sensin. Çünkü her gün benimle konuşuyorsun ama o yapamıyor. İşte ben de böyle bir adamı merak ediyorum. Anladın mı?" Dedim.

Ve konuşmasına izin vermeden oradan uzaklaştım...

Bitti...

Eğer bu kitabımı beğendiyseniz BELİRSİZ kitabımıda okumayı unutmayın!!

Sizi seviyorum. Pembe Kapşonluları Sevin.

Hoşçakalın.

Instagram(yazar): zynp.cbonglu

Instagram(Hikayeler): narsis.hikayeleri