Kayıp |Tamamlandı|

0.5

İçeriye adımlarımı atıp, turist olduğumu belli edercesine gözlerim sürekli etrafa bakıyordu. Bazı turistlerin, bir merdivenden çıktığını gördüğümde arkalarına takıldım. Binanın içinde iki bina daha vardı. Merdivende, binanın duvarına yapışık, içerisine ilerletiyordu.

İçeriye girdiğimde, dışarıyla bir alakalıdır olmadığını gördüm. Binanın dışından bile büyük duruyordu içerisi. Belirli bölümlere ayrılmıştı, geniş ferah ve sanat kokuyordu. En çok dikkatimi çeken eser, beyaz taştan yapılma burna benzettiğim gözlerinin altında olan oldukça büyük organı olan, değişik bir insana benzeyen eserdi.

İçeriyi biraz daha gezip saate baktım. On iki olmuştu ve benim dil kursuna yetişebilmem için hızlı olmam gerekiyordu. Müzeye bir kere daha geleceğimi aklıma not edip, aynı güzergahtan otelin yoluna geldim. Çantam falan hazırdı yani otele uğramam gerekmezdi. O yüzden, daha önceden gittiğim için aşina olduğum o yolu yeniden yürüdüm. Sarı bina, bana göz kırparken aklıma adres sorduğum kişi geldi. Sahi, o da olacak mıydı kursta?

İçeri tüm cesaretimle girip, isminin Valentino olduğunu hatırladığım bayanın yanına ilerledim. Beni görmemişti bu yüzden, boğazımı temizler gibi yapıp varlığımı ispat ettim. Gözleri beni bulduğunda,

''Buyrun, nasıl yardımcı olabilirim? '' diye klişeleşmiş cümlesini söyledi. Ben de,

''Dil kursumun hangi sınıfta olduğunu öğrenecektim. '' dedim ve beni bulabilmesi için sorduğu sorulara yanıt verdim. Sınıfımı söyleyip beni, sahte gülüşüyle uğurladı. Kanım ısınamamıştı bu kadına, bir tuhaftı. Ocağa koyup ısıtalım, güzelim! Sen ismini bilmediğin kişinin konuştuğu kıza mı gıcık oluyorsun? Neden acaba? İç sesin tüm Esra Erol'luğunu gözler önüne sererken, benim Zuhal Topal'ı seçmemle işini bitirmiştim. Şimdi kıyıda sessizce duruyordu, sevgili (!) iç sesim.