Τα Τέσσερα Στοιχεία 2: Έμιλυ

Κεφάλαιο 17

Όταν ξυπνάω…όχι, δεν ξυπνάω.

Όταν τα μάτια μου ανοίγουν…όχι, δεν ανοίγουν.

Δεν βλέπω, δεν ακούω….απλά αισθάνομαι.

Δεν ξέρω αν τα έχετε νιώσει ποτέ…αλλά αυτό που εγώ νιώθω αυτή τη στιγμή είναι…κάτι…αδιανόητο…κάτι που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου.

Λες και ο πόνος ξεσκίζει το δέρμα μου…διαπερνά τη σάρκα που προστατεύει τα όργανά μου και αγγίζει το σημαντικότερο όλων…την καρδιά μου.

Αγκομαχώ. Αγωνίζομαι να πάρω ανάσα, αφού ο πόνος αυτός καταφέρνει επιτυχώς να εισβάλει και στα πνευμόνια μου και να μου στερήσει την αναπνοή.

Σαν έναν ιό που εξαπλώνεται ραγδαία…μια πανδημία.

Πόνος. Ο πόνος της απώλειας.

 

«Έμιλυ! Ξύπνα!», η πανικόβλητη φωνή της μητέρας μου. Εκείνη με σώζει απ’ αυτό το φρικτό όνειρο…αν πράγματι ήταν όνειρο…πιθανότατα ήταν άλλο ένα όραμα που ήρθε για να με κάνει κομμάτια και να μου δείξει πόσο απαίσια θα γίνει η ζωή μου σε λίγο καιρό. Θέλω να κλάψω, αλλά για πρώτη φορά τα δάκρυα δεν έρχονται για να με λυτρώσουν. 

  Καλώς ή κακώς, τα βλέφαρά μου ανοίγουν με ευκολία και αμέσως αντικρίζω τη μητέρα μου, που με κοιτάζει φοβισμένα. Το χέρι της βρίσκεται γύρω απ’ τον αυχένα μου, αλλά το τραβάει μόλις αντιλαμβάνεται ότι είμαι ξύπνια.

  «Είσαι καλά;» ρωτάει και το πρόσωπό της ζαρώνει απ’ την ανησυχία.

  Είμαι έτοιμη να απαντήσω, όταν θυμάμαι τον πατέρα μου να πέφτει στο πάτωμα. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο η καρδιά μου χτυπάει εντονότερα.

  Γνέφω και αμέσως σπεύδω να ρωτήσω: «Που είναι ο μπαμπάς; Τι έπαθε;».

  Αυτόματα το βλέμμα της ξεφεύγει απ’ το δικό μου και μεταφέρεται στο πάτωμα.

  «Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μάθεις τα πάντα» λέει αναστενάζοντας.

  «Αν το “τα πάντα” αφορούν εκείνη τη γυναίκα, τότε να ξέρεις πως έχω ήδη μάθει τι συμβαίνει» λέω.

  «Ναι το ξέρω, μου το είπε η Οριάνα…όπως μου είπε και τι συνέβη στο στρατόπεδο της Φωτιάς. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, Έμιλυ. Είσαι αναίσθητη εδώ και δύο ώρες, χρόνος υπεραρκετός για να βρούμε σε τι οφειλόταν η αλλόκοτη συμπεριφορά του πατέρα σου».