Akıp giden yaşamın içinde duyduğumuz, okuduğumuz birçok kavram ve ismin kaynağı binlerce yıl eskiye dayanıyor... Ayrıca gelenek haline gelmiş birçok eski zaman kalıntıları, mitoloji artıkları da günlük hayatımızda gezmekte.
Bunlardan biri de Ekho'nun öyküsü ya da trajedisi... Ekho, Hera tarafından lanetlenmiş bir -peri-kızdır. Öyle bir lanettir ki bu; duyduğu her şeyin son kelimelerini aklında tutup tekrar eder, yani yansıtır. Ayrıca âşıktır. Kadir kıymet bilmeyen Narkissos'a âşıktır. Âşıktır ama aşkını bir türlü dile getiremez. Lanetli lisanı buna elverişli değildir. Narkissos'u gizli gizli izler durur.
Yine bir gün Ekho sevdiği kişi izlerken, o esnada Narkissos ile konuşan arkadaşının sesini yansıtır. Narkissos kendisine arkadaşlarının seslendiğini sanıp sesin geldiği yöne koşar. Ekho, Narkissos'un kendisine koştuğu duygusuna kapayıp, onu kolların arasına almak isterken olanlar olur. Narkissos, Ekho'yu iter ve onu hiç umursamadan oradan uzaklaşır.
Gururu kırılan Ekho bir mağaraya kapanır. Orada ölür. Geride sadece sesinin yansımaları kalır kalır. Bize de bu trajedi ve "Eko" ses yansıması kavramını hediye olarak bırakır.
Narkissos. O da bir divane âşıktır. Ekho'yu redden kalbi, suda gördüğü bir surete tutulmuştur. Aslında o yüz Narkissos'un sudaki kendi yansımasıdır. O bunun farkında değildir. Bir başkası zanneder kendisini. Her zaman suyun kenarına gelerek sevgilisini yani kendisini uzun uzun izler. Bir gün sevgilisine dokunmak için eğilir ve suya düşüp boğulur. Daha sonra ölü bedeni kaybolur. Yerine "nergis" diye bindiğimiz o çiçek açar.
Belki de Ekho'nun ahını aldığı için, Ekho'dan yana çok bencil ve acımasız olduğu için böyle acılı bir hikâyeyi arkasında bırakarak ölüp gitmiştir. Bir yerde birleşen hayatlar sonradan kendi yol ayrımlarında seyrederler. Mitoloji de bile aşk bencillik, anlamsızlık, kırgınlıktır. Ama bizlere bu öykü "narsis" "narsisim" kavramlarını ve "nergis" çiçeğinin sırrını öğretir.
